Την παρακολουθώ πολλά χρόνια πια, νομίζω μια δεκαετία γεμάτη (παλαιότερες αναρτήσεις εδώ). Και τη συγκαταλέγω, χαίρομαι που την προσμετρώ, στους στενούς φίλους. Μα όσο κι αν την αγαπώ, η εκτίμηση στη ζωγράφο, στην καλλιτέχνιδα, υπερκεράζει κατά πολύ την αγάπη.
Στα έργα της που εκθέτει αυτόν τον καιρό στο Πολεμικό Μουσείο διαλογίζεται και συνδιαλέγεται με φωτογραφίες και συνθέσεις από το μακρινό 1922, πριν ή και στα μετόπισθεν του Μικρασιατικού Πολέμου, με όλο το ζοφερό τους φόντο.
Η Πελαγία Κυριαζή σημειώνει ή συζητάει τις σκέψεις, τις διαδρομές του νου της, με ωριμότητα και οικονομία. Όμως το έργο της ξεπερνάει τον όποιο στοχασμό της, αποτελεί διεργασία, ανταπόκριση από πολύ βαθιά, που είναι και το δώρο της τέχνης, επιτρέψτε μου: της αληθινής τέχνης. Στιγμιαίες εκλάμψεις ή συγκεχυμένα περιγράμματα, σκοτεινή και θολή και άγρια καταβύθιση, συχνά με ασυνήθιστα δυνατές πινελιές, εικόνες με τη ρευστότητα της μνήμης, μάγμα ατόφιο του ασυνειδήτου.
Μέχρι και 22 τρέχοντος, στο Πολεμικό Μουσείο, (Βασιλίσσης Σοφίας και Ριζάρη 2), καθημερινά 9.00-17.00, η έκθεση της Πελαγίας Κυριαζή ΧΡΟΝΙΚΟ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ, ένα σπάνιο και πολύτιμο δώρο για τους επισκέπτες της.
