(Αλέκος Φασιανός, Νάρκισσος, 2003)
Προ διετίας έπεσα πάνω σε ανάρτηση εκδότη που ισχυριζόταν ούτε λίγο ούτε πολύ πως τον άφηναν αδιάφορο κείμενα λογοτεχνικά με ποιότητα γραφής, με οικονομία στη μορφή, ότι εκείνος τα ήθελε ας ήταν και κακογραμμένα και φλύαρα, αλλά κάπως να του έκαναν... τζιζ. Από κάτω γνωστή κριτικός επικροτούσε την άποψη (του και... εργοδότη της) μ' ένα μονολεκτικό: "Έτσι!".
Προ καιρού κριτικός δήλωνε πως προτιμά αδύναμα και δεύτερα λογοτεχνήματα παρά άρτια και υψηλής ποιότητας τα οποία συνήθως τα βαριέται.
Μία, τέλος, ας την πω κι αυτήν
λογοτέχνιδα, αναρτούσε προ ημερών ότι η δουλειά ημών των συγγραφέων
είναι να αραδιάζουμε λέξεις στο χαρτί ή στην οθόνη, να τις ζουπάμε από
δω, να τις ζουλάμε από κει, δίκην Τζόις τάχα μου, το κείμενο στο τέλος
να το στρώνουν -δουλειά τους, άλλωστε- οι επιμελητές.
Να εκταθώ περισσότερο;
Να θυμίσω σε εκδότες ότι η αξία τους είναι τα έργα -στη γλώσσα τους- που εισηγήθηκαν, και ακόμη περισσότερο που υπερασπίστηκαν; Και οπωσδήποτε όχι οι συνεντεύξεις και τα ποντκάστ (αυτοπροβολής) στα οποία έλαβαν μέρος; Και το επίσης αυτονόητο, ότι σε κανονικές συνθήκες θεατρώνες, φέρ' ειπείν, που προβάλλουν τον εαυτό τους περισσότερο απ' τους ηθοποιούς τους, αργά ή γρήγορα χρεοκοπούν, και ότι αυτή είναι η δικαιοσύνη και της φύσης και της ζωής;
Να θυμίσω σε κριτικούς και φιλολόγους ότι η αξία τους είναι ευθέως ανάλογη της αξίας των έργων που υπέδειξαν και ανέδειξαν;
Να υπενθυμίσω στη συνάδελφο ότι για τον δημιουργό άλλη αμοιβή, άλλη απόλαυση απ' τη χαρά να οικονομεί στην εντέλεια το έργο του δεν έχει, να ζει την τρελή έξαψη όταν γλιστράει ολοζώντανο μέσ' απ' τα χέρια του; Ότι οι εκδότες-φιλόλογοι εργάζονται για να εξοβελίζουν από τα κείμενα επεμβάσεις και αλλοιώσεις που επέφεραν στο πέρασμα του χρόνου οι λογής αντιγραφείς-επιμελητές;
Όχι, δεν έχει νόημα.
ΥΓ Παρεμφερές: "Αν θέλαμε να κάνουμε μεγάλο θέατρο, έπρεπε πρώτα να πιστέψουμε ότι ο Τσέχωφ ήτανε μεγάλος συγγραφέας", ρήση του Στανισλάβσκι στο "Η ζωή μου στην τέχνη" (δεν έχω τους τόμους κοντά μου για να παραπέμψω ακριβώς).