Ο Στέφανος Κασιμάτης (εδώ και σε παλιότερη ανάρτηση) είναι ο πνευματώδης, καλλιεργημένος, και με ιδιαίτερα φροντισμένο ύφος αρθρογράφος της Καθημερινής. Την Κυριακή 2 Ιουνίου με το άρθρο του (The pursuit of happiness: η επιδίωξη της ευτυχίας) υπενθύμισε ακόμα μια φορά ότι ο ουσιαστικός (όχι ο πολιτικάντικος) πολιτικός φιλελευθερισμός είναι όχι μόνο η αυθεντική ιδεολογία αλλά και το ζωτικό πολιτιστικό περιβάλλον της αστικής τάξης. Βεβαίως, το θύμισε αυτό σε μια χώρα η οποία -να το πω μετριοπαθώς- σοβαρή αστική τάξη δε διέθετε ποτέ...
Μεταφέρω ως δείγμα την κατακλείδα του εν λόγω άρθρου: "...η μελέτη της Ιστορίας -κάτι στο οποίο επιδίδομαι χωρίς υψηλές αξιώσεις, αλλά για την προσωπική μου απόλαυση και μόνον- μου έχει μάθει ένα πράγμα: ότι, στις ανοιχτές κοινωνίες, η εξέλιξη των πραγμάτων θέλει χρόνο και προσπάθεια και υπομονή. Θέλει κυρίως το θάρρος να μιλήσεις ανοιχτά για τα θέματα που καταλαβαίνεις ότι υφίστανται και να είσαι έτοιμος να δεχθείς τη γνώμη των άλλων, εφόσον τίθεται με την ίδια ευθύτητα και εντιμότητα. Ας μη φοβόμαστε, παιδιά! Δεν κινδυνεύουμε να γίνουμε χαρωποί, αν δούμε δύο άνδρες να φιλιούνται. Εκτός και αν κάποιοι το έχουν μέσα τους και το καταπιέζουν..."
Μεταφέρω ως δείγμα την κατακλείδα του εν λόγω άρθρου: "...η μελέτη της Ιστορίας -κάτι στο οποίο επιδίδομαι χωρίς υψηλές αξιώσεις, αλλά για την προσωπική μου απόλαυση και μόνον- μου έχει μάθει ένα πράγμα: ότι, στις ανοιχτές κοινωνίες, η εξέλιξη των πραγμάτων θέλει χρόνο και προσπάθεια και υπομονή. Θέλει κυρίως το θάρρος να μιλήσεις ανοιχτά για τα θέματα που καταλαβαίνεις ότι υφίστανται και να είσαι έτοιμος να δεχθείς τη γνώμη των άλλων, εφόσον τίθεται με την ίδια ευθύτητα και εντιμότητα. Ας μη φοβόμαστε, παιδιά! Δεν κινδυνεύουμε να γίνουμε χαρωποί, αν δούμε δύο άνδρες να φιλιούνται. Εκτός και αν κάποιοι το έχουν μέσα τους και το καταπιέζουν..."
