Αλφρέντου Μαρσενέιρου: Είναι τόσο όμορφο να είσαι μικρούλης.
Ο Α. Μ. (25 Φεβρουαρίου 1891 – 26
Ιουνίου 1982), το πραγματικό του όνομα Alfredo Duarte / Ντουάρτε, γνωστός ωστόσο με το Marceneiro, πορτογαλικά ο ξυλουργός, το βιοποριστικό
του επάγγελμα, υπήρξε κορυφαία καλλιτεχνική μορφή του fado, δάσκαλος της Αμάλια Ροντρίγκεζ (δες
παλιότερες αναρτήσεις 1, 2), και αυτός που επέβαλε οι fadistas να τραγουδούν όρθιοι, στο σκοτάδι, αλλά και οι θαμώνες στα ειδικά μαγαζιά
–εστιατόρια (restaurante típico) να ακούν υποχρεωτικά σιωπηλοί. Είχε πάθος με το τραγούδι του, του άρεσε
να απομονώνεται μετά τη δουλειά με συναδέλφους που εκτιμούσε, όπως συχνά με τη σπουδαία
Lucilia do Carmo / Λουσίλια ντου Κάρμου (1919 – 1998), τη
μητέρα του διακεκριμένου σήμερα Carlos do Carmo, και με την εξίσου ξεχωριστή και
αριστοκράτισσα Maria Teresa de Noronha / Νουρόνια (1918 - 1993), να απολαμβάνουν
μακριά από κοινό και επαγγελματικές συμβάσεις ο ένας την τέχνη του άλλου, -όταν
και οι λαϊκοί καλλιτέχνες φτάνουν στην καθαρή τέχνη, τυπικό προνόμιο των λογίων
συναδέλφων τους. Φτωχός, ακόμα περισσότερο στα γεράματα που πια δεν ασκούσε τη
βιοποριστική τέχνη του μαραγκού, τραγούδαγε σε μαγαζιά, όμως δεν είχε χρήματα έπειτα
να επιστρέψει σπίτι του με ταξί, ξεροστάλιαζε στη στάση, περίμενε να ξημερώσει,
να περάσει το τραμ.
Τόση μουσική, τόση ποίηση από ένα
δύσμορφο άνθρωπο, ένα άσχημο στόμα. Μα όσο τον ακούς, τόσο ομορφαίνει. Όμορφα
υγρά μάτια, περήφανη στοχαστική κάμψη του κεφαλιού, μία άλλη, φυσική και αυτή υπεροχή, η
αληθινή γοητεία.
