Έφτασα Αθήνα χτες, Τετάρτη, με την πολύ πρωινή πτήση, το εισιτήριο αγορασμένο προ πολλού, λόγω των μικροκαθυστερήσεων, καλύτερα εντέλει, θα παραβρίσκομαι στην εκτύπωση του εξωφύλλου αύριο το πρωί, κι ακόμα ευτυχέστερος που θα είμαι εδώ στον πρώτο Δανιήλ. Είχα ξυπνήσει, λοιπόν, τέσσερις το χαράματα, ο κοχλίας μου δεν είναι και υπόδειγμα, ταλαιπωρούμαι στα ταξίδια, ήμουν στην Κυψέλη κάπου στις εννιά. Άνοιξα παράθυρα, μπαλκονόρτα, και ζαλισμένος ακόμα κατηφόρισα προς τον Βασιλόπουλο της Αγίου Μελετίου για τα στοιχειώδη του ψυγείου. Άλλη σύγχυση εκεί, άλλαξαν όλη τη διαρρύθμιση, σαστίζω προς στιγμήν, και πάνω σ' όλο αυτό, πρώτα ακούω, ύστερα βλέπω μία κυρία, κι εκείνη κάπως χαμένη από τις αλλαγές του σουπερμάρκετ, μου απευθύνεται, "Μάλλον σας γνωρίζω, είστε ο Αντώνης Νικολής;", δεν προλαβαίνω να την αναγνωρίσω καλά - καλά, "Πελαγία Κυριαζή", είχαμε συναντηθεί στο χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν της Τζούλιας Τσιακίρη, της εκδότριάς μου, πριν από δύο χρόνια, "εμείς, οι εικαστικοί, είμαστε οπτικοί τύποι, μας εντυπώνονται τα πρόσωπα", με απαλλάσσει ευγενικά από το να απολογηθώ για το σάστισμά μου. Μιλήσαμε το καλοκαίρι στο τηλέφωνο δυο - τρεις φορές, και στον ενικό στην τελευταία συνδιάλεξη, δε γνώριζε, βέβαια, πως μόλις είχα πατήσει το πόδι μου στην πόλη, την κούραση και τη ζαλάδα που κουβαλούσα. Μεμιάς ξυπνάω, σ' έκρηξη ενθουσιασμού την αγκαλιάζω, τη φιλώ, "Πελαγία μου, μόλις έφτασα! Δεν έχω τίποτε άλλο στο μυαλό μου, την καλή τύχη που θα είμαι εδώ στην εκτύπωση του εξωφύλλου, και δες τι απίθανη σύμπτωση, ο πρώτος άνθρωπος που πέφτω πάνω του σ' ολόκληρη Αθήνα είσαι εσύ!", -να θυμίσω, η ψηφιακή ζωγραφική στο εξώφυλλο του Δανιήλ είναι της Πελαγίας-, "Θα πάρω την Τζούλια να της το πω: απίστευτος οιωνός!".
Και τι ψυχούλα η Πελαγία. Μεταρσιωμένη, τρυφερή, με τα μάτια πρωινά, μαλακά. Λάμπει.
Μου λέει συχνά η Τζούλια πόσο εκτιμούσε τη ζωγραφική της ο Βασίλης Διοσκουρίδης.
Τη φιλάω ξανά, της χαϊδεύω τα μαλλιά.
Τι τυχερός ο Δανηλάκος μου...
