Amália Rodrigues - δεκαπέντε χρόνια.

Amália Rodrigues, 23 Ιουλίου 1920 - 6 Οκτωβρίου 1999.

[Προηγούμενες αναρτήσεις: 1, 2, 3.]

Grito / Κραυγή, στίχοι της Αμάλια Ροντρίγκες, μουσική του Κάρλος Γκονσάλβες. Το τραγούδι που η ίδια ζήτησε να τη συνοδέψει στο ξόδι της.

Στο λαρύγγι αυτής της ύπαρξης αντηχούσε ο Ατλαντικός και ο Τάγος, το αεράκι τους στα στενά της Λισαβόνας. Τραγούδησε την πόλη με τις λυπημένες γειτονιές. Αρμονία από πολύ βαθιά. Η μοίρα των αληθινών. Με ματιές σαν από απόσταση κοίταζε μέσα της να δει τι της συνέβαινε. Της έμενε η απορία, όμοια με στοχαστική λύπη. Ποιος κατάλαβε και πότε όλη αυτή την κατοχή.

Τα χρόνια που ταξίδευα στη Λισαβόνα τής αφιέρωνα το πρωινό της τελευταίας μέρας. Ν' αφήσω ένα λουλούδι στο μνημείο της, στο Πάνθεον. Μέσα μου κάπως ταυτιζόταν με τη Σαπφώ. Ακουμπούσα για μερικά λεπτά την παλάμη στη σαρκοφάγο. Ο φίλος με περίμενε απ' έξω. Κατηφορίζαμε έπειτα την Αλφάμα ως την Κάτω Πόλη. Δε μιλάγαμε, ήξερε ότι συγκρατούσα με δυσκολία πολλούς λυγμούς.