Αντώνης Νικολής: Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα - το δελτίο τύπου.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΗΣ

Ο ΔΑΝΙΗΛ ΠΑΕΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Ψηφιακή ζωγραφική στο εξώφυλλο: ΠΕΛΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΖΗ

Σχήμα 15 Χ 23, σελ 136, τιμή: 12 €, ISBN 978–960–8372–69–6

Εκδόσεις Το Ροδακιό, Οκτώβριος 2014 – νουβέλα –

«Το πλοίο έριχνε άγκυρα, ξημέρωνε, το νησί αχνόφεγγε. Δε διέκρινα καλά τις γραμμές του τοπίου, μάλλον δεν τις αναγνώριζα, σαν πιο χτισμένη μου φαινόταν η πόλη, πιο εκτεταμένος ο ιστός της. Ακόμα και το φόντο πίσω και πάνω από τα όριά της, τις μαλακές πλαγιές του Δίκαιου, περισσότερο τις μάντευα παρά τις έβλεπα. Οι μόνες πραγματικά γνώριμες ήταν οι επάλξεις του κάστρου των Ιπποτών κατά μήκος του βραχίονα του παλιού λιμανιού και που καταλήγουν στη σύγχρονη αποβάθρα, εδώ που αγκυροβολούσαμε. Άλλωστε εντυπωμένη σαφή εικόνα του νησιού απὸ καράβι δεν είχα, μου άρκεσε μια γρήγορη ματιά κι έσκυψα να κατέβω τα σκαλιά για το αμπάρι, πίεζαν οι υπόλοιποι οδηγοί, έπρεπε να βιαστούμε να φέρουμε μπροστά τα αυτοκίνητά μας, — ο χρόνος που συνήθως μένει ανοιχτή η μπουκαπόρτα σε κάθε λιμάνι για την αποβίβαση επιβατών και οχημάτων είναι περιορισμένος.»

Έτσι ξεκινάει η νουβέλα του Αντώνη Νικολή Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα. Ένα ονειρόδραμα φτιαγμένο από φθορά, σωματικά υλικά, λόγια του τόπου, ξερόχορτα, λεπτομέρειες, μυρωδιά, οσμές, και ηδονή στο ξετύλιγμα των λέξεων. Θα μπορούσες να το πεις ξερολιθιά για τη σοφία της συναρμογής αν δεν ήταν βουτηγμένο στην υγρασία της εφηβείας και στην υπόκωφη σήψη της ωριμότητας.

Ένα παιχνίδι με το χρόνο όπως μας τον δίδαξαν τα μεγάλα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα και οι ποιητές του αλλά ιλιγγιωδώς μεταφερμένο σε μικρή κλίμακα, και συγκεκριμένα με ενέσεις εντοπιότητας —και ποιος δεν οσφραίνεται το νησί στις περιγραφές, όποιο νησί, κι ας είναι η Κως— και αρθρώσεις πανθεϊσμού ή πανηδονισμού. Ένα πεζό με ένταση χωρίς έκταση, που συνιστά κανόνα για τα ελληνικά γράμματα του 21ου αιώνα.

Ο Αντώνης Νικολής (1960-) είναι συγγραφέας, μυθιστοριογράφος. Σπούδασε κλασική φιλολογία. Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα είναι το τρίτο βιβλίο του (προηγήθηκαν Το Σκοτεινό Νησί, 2008, νουβέλα επίσης, και το μυθιστόρημα Διονυσία, 2012). Από τις αρχές του 2013 δημοσιεύει άρθρα του στην ηλεκτρονική Φωνή της Αθήνας (Athens Voice).

Τὸ Ροδακιὸ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ 59Β & ΛΙΜΠΟΝΑ (ΣΤΟΑ ΚΟΥΡΤΑΚΗ) ♦ 105 60 ΑΘΗΝΑ ♦ ΤΗΛ. 210 3839355

Περεγρίνος

Τα κύμβαλα και τα τύμπανα του μυαλού του δεν ήταν παρά οι καταφρονεμένες απ’ όλους κι από τον ίδιο φιλοδοξίες του. Να ανέβαινε στο βήμα, να καθάριζε από τις φερτές ύλες την κοίτη του λόγου του, να δημηγορούσε όπως δεν μίλησε ποτέ του, μα κι όπως δεν μίλησε σοφιστής κανένας ποτέ! Να ’μοιαζε ο λόγος του, καθώς θα κορυφωνόταν, με μουσική έκρηξη, με κρεσέντο διθυράμβου, με ορμητική κελαρυστή ροή νερού, με λαμπερή κίτρινη ανθοφορία ασπάλαθων, ω θεοί, και ποιος άλλος θα διάνθιζε ευχερέστερα με στίχους και με αποφθέγματα σοφών της αρχαιότητας την ομιλία του από εκείνον…

Το Σκοτεινό Νησί - η αναθεωρημένη έκδοση

Τι… ήταν; Πότε; Ένα τρομερό σάιτ: Το Σκοτεινό Νησί. Όλα σχεδόν τα κείμενα στα αρχαία ελληνικά και υπόγραφε ένας μυστήριος τύπος ονόματι Horomedon με λατινικούς χαρακτήρες ή Ὡρομέδων με ελληνικούς. Σκοτεινοί χρησμοί, γνωμικά, επιγράμματα, στροφές - αντιστροφές, ίαμβοι και ανάπαιστοι, πολύπλοκες κατασκευές με λέξεις –τρελαινόμουν με όλ’ αυτά. Μα πιο πολύ, που ένας άντρας είχε εγκαταλείψει τα πάντα και ζούσε μόνος του.

Το γυμναστήριο

«Σε μια λίμνη να πάμε, καλύτερα. Μικρούλα λίμνη, γύρω γύρω πλατάνια και καρυδιές, βούρλα ωραία σαν ζωγραφιστά και νούφαρα και πάπιες, παπάκια, και μικρά μικρά ψαράκια». Στέκεται μια ανάσα, να τα χαζέψει ένα γύρο, τοπίο, πράγματα, δέντρα, ζώα, τι άλλο να σκεφτεί, τι άλλο να συμπεριλάβει όπως τα απαριθμεί. Το ξεφουρνίζει κοφτά–στα γρήγορα: «Και μια παρέα νεαροί αξιωματικοί. Γυμνιστές».

Ο θάνατος του μισθοφόρου

Πότε – πότε αισθανόταν τον εαυτό του σαν το περίβλημα ενός πιο πραγματικού κόσμου, εσωτερικού, τον οποίο ο ίδιος επόπτευε από ψηλά, από το θόλο του, αλλά και όσα περιέβαλλαν αυτό τον κόσμο (όσα βρίσκονταν έξω από το σώμα του) του φαίνονταν γκρίζα και θολά και, όπως τα προσπέρναγε γύρω του αδιάφορα, στο τέλος και επουσιώδη.

Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα

Είναι η πομπή, προπορεύονται οι νεαροί, με μπροστάρηδες τ’ αγόρια με τους θύρσους, τα ραβδιά με τα κλαδιά του κισσού και τις κουκουνάρες στην κορφή, άλλοι με κοντάρια ν’ ανεμίζουν ψηλά κίτρινες και κόκκινες ταινίες, κι άλλοι να σείουν τρυφερά χλωρά βάγια πλεγμένα σε ωραία θριαμβικά σχέδια.