Πριν από πολλά χρόνια, για μια επέμβαση στον πατέρα μου, στο
νεόδμητο τότε νοσοκομείο της Ρόδου, με είχαν εντυπωσιάσει στα παρτέρια αριστερά
και δεξιά στον δρόμο μπροστά απ’ την πύλη τα ανθισμένα σπάρτα. Μερικά άγρια
όταν καλλιεργηθούν –ή ίσως τότε τα προσέχω;- γίνονται ωραιότερα και πιο ήμερα
κι από τα ήμερα. Οι πικροδάφνες ένα άλλο καλό παράδειγμα. Από εκείνα τα
παρτέρια του νοσοκομείου της Ρόδου και η ιδέα μου να φυτέψω σπάρτα στον
κήπο, αλλά και αργότερα, κατά την περίοδο της προηγούμενης μεγάλης ξηρασίας
(γύρω στο 1999 -αφότου και Το Σκοτεινό Νησί) ο συνειρμός να φέρω κάποια λυγαριά επίσης. Για τη
λυγαριά το θυμήθηκα φέτος, κι απ’ την αναβροχιά, αλλά και
γιατί στα νότια του νομού Ρεθύμνου έβλεπα σε ξερολιθιές ή στις άκριες δρόμων στα
βουνά, λυγαριές πράσινες θαλερές αλλά και ανθισμένες σαν… διπλές –ή μήπως υπερέβαλλα; Πάντως με το που επέστρεψα Κω και τις έψαξα, οι εδώ λυγαριές μού
φαίνονταν σαν… μονές. Και να που την καλύτερη έκπληξη μου την επιφύλασσε το
Παλέρμο, στην Πλατεία Ανεξαρτησίας (Piazza Indipendenza): λυγαριές απομονωμένες και διακριτές σε δημόσια
πρασιά. Τώρα, εκτός που πρέπει να βρω πώς πιάνει μια λυγαριά (με σπόρους ή
με μοσχεύματα μαθαίνω γκουγκλάροντας), να δω και πώς θα καταφέρω να προμηθευτώ την…
κρητική ή τέλος πάντων τη… διπλή ποικιλία.
Επιπλέον, παντού στη Σικελία, σε ιδιωτικές αυλές και ιδίως
σε μπαλκόνια, τα ινδικά φούλια (plumeria).
(Παλέρμο, φούλια σε μπαλκόνια.)
Σε ανθοπωλείο στην Πιάτσα Ιντεπεντέντσα του Παλέρμου, μάλιστα, φούλια πιασμένα έτοιμα σε γλάστρες προς πώληση.
Το είχα προσέξει και πέρσι στις σικελικές πόλεις,
φραγκοσυκιές διακοσμητικές σε γλάστρες. Κυρίως σε εισόδους ξενοδοχείων ή άλλων
μεγάλων κτηρίων. Εδώ από δρόμο στην Ορτυγία των Συρακουσών.
