(Σετζέστα, 23/7/2018.)
Για το ΒΔ πόδι του νησιού, (Παλέρμο και τα πέριξ: Τράπανι /
Δρέπανον, Έριτσε / Έρυξ, Σετζέστα / Έγεστα, Σελινούντε / Σελινούντα, Τσεφαλού
/ Κεφαλοίδιον), αλλά και μια επανάληψη στα περσινά καλύτερα, την Κατάνια /
Κατάνη (και το Ατσιρεάλε κοντά της, για τις ωραιότερες γρανίτες mandorla και
pistacchio του κόσμου) και τις Συρακούσες -για δυο βδομάδες και φέτος
στη Σικελία. Νομίζω δεν είναι εμμονές τα ταξίδια ξανά και ξανά στον ίδιο τόπο,
αλλά κάπως σαν η απομάκρυνση για να δω ευκρινέστερα το οικείο ή κάτι οικείο, έχω
συχνά την εντύπωση ότι προσωπικά δεν ταξίδεψα ποτέ μου και για πουθενά. Αν είχα
γνωρίσει τη Σικελία πριν από την Πορτογαλία, λέω, ας πούμε, εδώ θα είχα ξοδέψει
εκείνη τη δωδεκαετία των ταξιδιών μου. Οι ιταλικές δωδεκανησιακές πόλεις φτιάχτηκαν
με κύρια πρότυπα τις σικελικές –να κάπου που βυθιζόμουν σχεδόν συνεχώς, από τη
μια στην άλλη μυστική πύλη, από την Κω στη Ρόδο, από τη Ρόδο στο Παλέρμο –την πατρίδα,
άλλωστε, πια ενός από τους δικούς μου: του Τζοβάνι Παλερμιτάνο!
(Κατάνια, 26/7/2018.)
(Συρακούσες, στη μοναδική Πλατεία του Καθεδρικού, 28/7/2018.)
(Παλέρμο, στο καφέ και μπροστά από το Μάσιμο Τεάτρο στην Πλατεία Βέρντι, 2/8/2018.)
