Κι αίφνης όλα αναλάμπουν -εύλογο.
Καμιά φορά οι συνειρμοί είναι εύγλωττοι. Από τη μια το ἄστυ, η πόλη, η δυναμική οικονομία των εμπόρων, των βιοτεχνών - βιομηχάνων, οι ανοικτοί ορίζοντες, η διακριτή ατομικότητα, από την άλλη, οι στατικές κλειστές κοινωνίες, η γραφειοκρατία, η ισοπέδωση, ο φθόνος και η επιθετικότητα. Από χτες, 7 Ιουλίου του 2019, ίσως οδεύουμε ξανά προς ένα απ' τα λίγα ξέφωτα του νεοελληνικού όποιου ιστορικού βίου. Μακάρι.
Όμως για τους Δωδεκανήσιους εμάς, κυρίως Ρόδιους και Κώους, οι ιβίσκοι - θάμνοι ή δεντράκια, μάλλον επιλογή των Ιταλών στις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, είναι από τα συχνότερα φυτά σε πρασιές και πάρκα στις πόλεις μας.
Το 1994, όταν έφτιαχνα τον κήπο -το σπίτι μου έξω απ' την πόλη-, ζήτησα από τον Γιώργο Σβύνο, (έναν σπουδαίο άνθρωπο εδώ στο νησί, για χρόνια υπεύθυνο του δημοτικού κήπου, θέση στην οποία διαδέχτηκε τον πατέρα του που νεαρός είχε θητεύσει στους Ιταλούς), ιδιοκτήτης φυτωρίου τότε ο κυρ Γιώργης, τον παρακάλεσα να μεταφέρει στα παρτέρια μου τον χαρακτήρα του πρασίνου της πόλης. Το πρώτο που μου πρότεινε ήταν οι ιβίσκοι.
Να πω, επίσης, οι ιβίσκοι στο κατακαλόκαιρο είναι θαλεροί πράσινοι στα φύλλα, λαμπεροί κόκκινοι -στην κλασική ποικιλία- στα άνθη τους.
Στη γενική ευφορία της χτεσινής μέρας, λοιπόν, οι ιβίσκοι του κήπου μού περισπάσανε την προσοχή. Μια εορταστική θερινή αναλαμπή.
