Στην αίθουσα των μωσαϊκών (Αρχαιολογικό Νάπολης).
Και στα δύο για τρίτη φορά –δεν θα άξιζε να φτάσω ως τη Νάπολη και να παραλείψω το ένα ή το άλλο. (εδώ και εδώ)
Από την Πομπηία (Παρασκευή 19 Ιουλίου) δεν γινότανε να φύγω δίχως ορισμένη έξαρση, παρά τη ζέστη και παρά τους δεκάδες, διάσπαρτους σ' όλο τον χώρο, λαλίστατους Ιάπωνες (ένα είδος λάθος συμφυρμού: εικόνες απ' το Σατυρικόν με ήχο από ταινίες του Κουροσάουα). Λίγο τα σκιερά εσωτερικά των σπιτιών, τα δροσερά αίθρια, λίγο τα θερμοπώλια στις γωνιές περιδιαβάζοντας τους δρόμους, η Βίλα των Μυστηρίων στο τέλος, και να το το ρίγος απ' την πολιτεία που έμεινε ακαριαία και για πάντα ασάλευτη.
Στη Βίλα των
Μυστηρίων.
Στο Αρχαιολογικό (Δευτέρα 22 Ιουλίου), στις αίθουσες με τα μωσαϊκά, αλλά και σ’ εκείνη με τα πορτρέτα των Αντωνίνων, τον νεαρό Μάρκο Αυρήλιο, αλλά και στο Cabinetto Secreto, όπου διάφορα τολμηρά πλην χαριτωμένα εκθέματα από Πομπηία και Ηράκλειο (Ερκουλάνο).
Στο Memento Mori (Να αναλογίζεσαι τον θάνατό σου) ξανά. Όχι, καμία εμμονή με τον θάνατο. Είμαι
σχεδόν στην αντίθετη διάθεση, πως είναι και πιο ταιριαστό, και πιο σοφό το… Ne Memineris Mori…
Ο Μάρκος Αυρήλιος, νεαρός.
Στη Μυστική Αίθουσα / Cabinetto Segreto. Η παραίνεση / ευγενική απαγόρευση του μουσείου Don’ t touch, please, οι φαλλοί με τις καμπανούλες κ.ά. συναφή (τινά και τολμηρότατα) εκθέματα.
