Βρίσκεται στο κατωφερές αλσύλλιο επί της Ξενοκράτους καμιά διακοσαριά μέτρα πριν από το 48 των εκδόσεων Ποταμός. Μνημείο άλλο στην πόλη που να με συγκίνησε περισσότερο δεν θυμάμαι. Έχω από καιρό τις φωτογραφίες στο κινητό μου, έχω αναλογιστεί αρκετά πόσο διαφορετική, καλύτερη ως
ἄστυ θα ήταν η Αθήνα, οι πόλεις της χώρας όλης, η Ελλάδα ως σύνολο θεσμών, αν ήμαστε (ή έστω είμαστε) σε θέση να τιμήσουμε όσους όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υποστήριξαν την ήπια, την αργή, τη συντεταγμένη, τη δύσκολη όμως ασφαλέστερη αστικοποίηση της χώρας. Και έκτοτε, και γενικότερα, όσους, ελάχιστους, αποφεύγουν κατά το δυνατόν τη βαρβαρότητα της σκέψης: τις ηθικολογίες, τις αισθηματολογίες, τις ιδεολογίες.
[Η μαρμάρινη στήλη υπήρξε δωρεά της Εταιρείας Φίλων Παναγιώτη Κανελλόπουλου στον Δήμο της Αθήνας, και ανεγέρθηκε το 1987. Στη στήλη αναγράφεται:
ΜΝΗΜΗ / ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ / ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΤΟ 1902 / ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ. / ΔΙΑΚΟΝΗΣΕ ΠΟΛΥΜΟΧΘΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ∙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΒΙΟΥ. / ΕΖΗΣΕ
ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΞΕΝΟΚΡΑΤΟΥΣ 15 ΑΠΟ ΤΟ 1952 ΕΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ 11
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1986. (Αρχιτεκτονική σύνθεση μνημείου Σπύρου Κοκκολιάδη)]
