Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Tomas Tranströmer (1931-), ποιήματα.

 












Τούμας Τράνστρεμερ, ο Σουηδός ποιητής, Νόμπελ Λογοτεχνίας 2011.
Το μόνο που θέλω να πω αστράφτει απρόσιτο.


Το πλοίο - το χωριό

Μια πορτογαλική ψαροπούλα, μπλε, το αυλάκι της ξεσκεπάζει
     ένα κομμάτι του Ατλαντικού.
Ένα μπλε σημάδι στ' ανοιχτά, κι ωστόσο είμαι εκεί - οι έξι που
     βρίσκονται στο πλοίο δεν αντιλαμβάνονται ότι είμαστε εφτά.

Είδα κάποτε τη ναυπήγηση ενός τέτοιου πλεούμενου, κειτόταν σαν
      μεγάλο λαούτο δίχως χορδές
στο φαράγγι των φτωχών: το χωριό όπου πλένουν και πλένουν με
      λύσσα, υπομονή, μελαγχολία.

Μαύρη η παραλία από τον κόσμο. Μια συγκέντρωση που διαλύθηκε, 
       απομάκρυναν τα μεγάφωνα.
Στρατιώτες έσπρωχναν τη Μερσεντές του ομιλητή μέσ' από τον
       συνωστισμό, οι λέξεις έπαιζαν ταμπούρλο πάνω στα 
       λαμαρινένια πλευρά της.

(Από τη συλλογή Το φράγμα της αλήθειας.)


Τον Μάρτιο του 1979

Κουρασμένος με όλους αυτούς που μου φέρνουν λέξεις,
        λέξεις αλλά όχι γλώσσα,
πήγα στο σκεπασμένο με χιόνια νησί.
Δεν υπάρχουν λέξεις για το άγριο.
Οι άγραφες σελίδες απλώνονται προς κάθε κατεύθυνση!
Πέφτω πάνω σε ίχνη από οπλές ζαρκαδιών στο χιόνι.
Γλώσσα, αλλά όχι λέξεις.


Οι μνήμες με κοιτούν

Ένα πρωινό του Ιουνίου, τότε που είναι πολύ νωρίς
για να ξυπνήσεις και πολύ αργά για να ξανακοιμηθείς.

Πρέπει να βγω έξω στη βλάστηση που είναι γεμάτη
μνήμες, και με ακολουθούν με το βλέμμα.

Δεν φαίνονται, έχουν γίνει ένα
με τον χώρο, τέλειοι χαμαιλέοντες.

Είναι τόσο κοντά που τις ακούω ν' αναπνέουν,
παρ' όλο που τα πουλιά με ξεκουφαίνουν.


Ο σταθμός

Ένα τρένο μπήκε στο σταθμό. Τα βαγόνια όλα στη σειρά,
αλλά οι πόρτες δεν ανοίγουν, κανείς δεν κατεβαίνει ή ανεβαίνει.
Υπάρχουν πράγματι πόρτες; Το τρένο είναι γεμάτο
έγκλειστους ανθρώπους που κινούνται πέρα δώθε.
Κοιτάζουν έξω μέσ' από τ' απαραβίαστα παράθυρα.
Και έξω περπατά κάποιος κατά μήκος του τρένου μ' ένα σφυρί.
Χτυπά τους τροχούς και βγαίνει έν' αδύναμο καμπάνισμα.
Εκτός από 'δω ακριβώς! Εδώ υπάρχει μια απίστευτη πλημμύρα
από ήχους: ένας κεραυνός, η κωδωνοκρουσία της μητρόπολης,
ο ήχος από τον περίπλου της γης που ανυψώνει όλο το τρένο
και τις βρεγμένες πέτρες της περιοχής. Τα πάντα τραγουδούν.
Θα το θυμάστε αυτό. Συνεχίστε το ταξίδι σας!

(Από τη συλλογή Η άγρια πλατεία.)

[Tomas Tranströmer ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου, εκδόσεις PRINTA, 2004, σελ.  232.
Δε χορταίνω να διαβάζω τον τόμο, τι έξοχος ποιητής, δίχως ούτε μισό στίχο ρητορική ή άλλη εκζήτηση. Και τι σπουδαία η ελληνική γλώσσα του μεταφραστή, με ρυθμούς, με πλαστικότητα, και επιτέλους με λέξεις που δεν είναι τσιμεντόπετρες.]