Ακόμα ένας εξαίρετος συνάδελφος, ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης, τιμάει με σημείωμά του τον Δανιήλ. Τον διαβάζω από το πρώτο του βιβλίο και τον συγκαταλέγω στους καλύτερους Έλληνες μυθιστοριογράφους.
"Διάβασα
με μιας χθες βράδυ το βιβλίο και ταράχτηκα. Υπάρχουν ορισμένα κείμενα
που χρειάζεσαι προσπάθεια να τα δεχτείς, όμως εδώ, σκεφτόμουν, είναι ένα
βιβλίο μιας μυθολογίας που μ' αφορά. Η κατάδυση του αφηγητή από το
στεγνό παρόν σε ένα υγρό, ερωτικό, παρελθόν, ο περασμένος χρόνος όπως
έρχεται κομματιαστά, σαν ένα ξεχασμένο τραγούδι, να μην πω μοιρολόι της
νιότης και της εποχής του. Η ανατολίτικη
ερωτική -και μεσογειακή- ατμόσφαιρα σαν τοιχογραφία της Πομπηίας, σαν
ελληνιστική απεικόνιση σε θρυμματισμένο αγγείο. Και πάνω απ' όλα η
γλώσσα, το χτίσιμο της πρότασης, οι λεπτές αποχρώσεις ύφους και τόνου
από έναν -διαβασμένο και ευαίσθητο- συγγραφέα.
Ας πάμε λοιπόν στη θάλασσα κι εμείς, μαζί με τον Δανιήλ και τον Αντώνη."