Απεβίωσε χτες στη Λίμα ο μεγάλος Περουβιανός, και που συναριθμείται στους κορυφαίους λογοτέχνες του καιρού μας, Μάριο Βάργκας Λιόσα. Σε ανάρτησή μου εδώ το 2011 είχα σημειώσει ανάμεσα σε άλλα για το μυθιστόρημά του "Η γιορτή του τράγου":
(...) Το νυστέρι του Λιόσα φτάνει στο βάθος: α) οι αψυχολόγητες και
απρόβλεπτες μεταπτώσεις του δικτάτορα, η ευμένεια ή η δυσμένειά του, που
μετατρέπει σε κόλαση, ενισχύοντας τα πλέον αδίστακτα πρόσωπα, και το
οικογενειακό ή άλλο στενό περιβάλλον του, β) το εικονοκλαστικό πορτρέτο
του κοντού με την ψιλή φωνή εβδομηντάρη δικτάτορα, με το χιτλερικό
μουστακάκι, του ικανότατου ενορχηστρωτή του τρόμου αλλά και του γέρου
τράγου, που αφού χρόνια δοκίμαζε από τις επιλεγμένες παρθένες της χώρας
ως τις γυναίκες των υπασπιστών του (για να τους ελέγχει εξευτελίζοντάς
τους), τώρα ταπεινώνεται από την ακράτειά του, από την αδυναμία στύσης
του (στη συγκλονιστική σκηνή με τη δεκατετράχρονη Ουρανίτα), γ) άμοιρος
ευθυνών δεν είναι βέβαια ούτε ο λαός, είναι συγκλονιστικές οι σελίδες,
όταν προσπαθώντας να γλυτώσουν από τα τσιράκια του καθεστώτος όσοι
εκτέλεσαν τον τύραννο, το πλήθος με απίστευτες εκδηλώσεις λατρείας
προσέρχεται να προσκυνήσει τη σορό του.
Ο Μ. Β. Λιόσα κατέχει το θεμελιώδη για τον κόσμο μας πολιτικό
φιλελευθερισμό όσο ελάχιστοι διανοούμενοι ή καλλιτέχνες. Είχα διαβάσει
παλιότερα το επίσης εξαιρετικό δίτομο μυθιστόρημά του «Ο πόλεμος της
συντέλειας του κόσμου» (εκδόσεις Εξάντας), νομίζω για ένα Νεοέλληνα του
καιρού και των ημερών μας, (όπου ένας ανιστόρητος ευφημισμός ονομάζει το
φαύλο κρατισμό, την ισοπέδωση, τη λαϊκιστική ολιγαρχία, αντίστοιχα
κοινωνική πρόνοια, ισότητα, δημοκρατία), τα κείμενα του Περουβιανού
συγγραφέα είναι αληθινό βάλσαμο. (...)
