Αντόνιου Ζαμπούζου και Ρομπέρτα Σα: Τώρα πια δεν ξέρω.
(...)
τώρα πια δεν ξέρω
αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να σ' αγαπώ
αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να σ' αγαπώ
είναι φορές
που θέλω να σε ξεχάσω
το θέλω, μα δεν έχω το κουράγιο
το θέλω, μα δεν έχω το κουράγιο
Ο Πορτογάλος και η Βραζιλιάνα, ωραίοι και ταιριαστοί.
Η αγαθή τύχη μιας γλώσσας: ηχεί στη μια όχθη του Ατλαντικού στιβαρή, με κάπως σκληρά σύμφωνα, αντηχεί από την άλλη, πιο μαλακή, πιο τραγανή.
[Αποφάσισα μετά από δώδεκα (12) χρόνια, δώδεκα (12) ταξίδια στη Λισαβόνα, φέτος να μην πάω. Το κεφάλι μου πείσμωσε, η μνήμη μου χώνεται σε κάτι λαγούμια και κλαίει.
Tenho saudades de Lisboa.
Νοσταλγώ τη Λισαβόνα (μου).]
