Στη χτεσινή Γιορτή Περηφάνιας μού έλειπε η Βασούλα, -εμφάνισε σημάδια ακραίας επιδείνωσης η κατάσταση της κατάκοιτης και σε άνοια μητέρας της. Ήθελα εθιμοτυπικά, όπως πέρσι, να τους είχα ξανά και τους δυο, εκείνην και τον Θωμά Ξωμερίτη.
Το βράδυ στην πλατεία Κλαυθμώνος δίπλα στο περίπτερο του ΣΥΔ με τη Μαρίνα Γαλανού του Πολύχρωμου Πλανήτη και της εξαιρετικής ακτιβιστικής δράσης.
Ήταν πιο πολύς ο κόσμος φέτος, ένας κόσμος που χαιρόταν όσο τού επιτρεπόταν την ορατότητα, ήτανε πολιτικό και πάλι, θέλω να πω δημόσιο, το βίωμα, σχεδόν καθόλου ιδιωτικό.
Τόσος κόσμος, που όλα τα κόμματα από κοινού δε θα τον μάζευαν, ο δήμαρχος της πόλης, πρεσβευτές, και όμως κάμερα καμία, κι αν δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου κάποια, πάντως δεν ήταν όσες θα δικαιολογούσε μία από τις χώρες με τις περισσότερες κατά κεφαλήν κάμερες. Δε βαριέσαι.
Με αυτοεκτίμηση, λοιπόν, δίχως καμιά ενοχή, καμιά ντροπή.
Περήφανοι κάθε μέρα.
