Το τραπέζι στη βεράντα, μαζί και η ανατομική καρέκλα του γραφείου (για τη σκολίωση). Σε λίγες μέρες τελειώνω το πρώτο γράψιμο του δεύτερου μυθιστορήματός μου. Τέλος του Δεκεμβρίου, το αργότερο αρχές της επόμενης άνοιξης, υπολογίζω, θα το πάω στη συμβολαιογράφο για κατοχύρωση, θα το δώσω επίσης για ανάγνωση στους πρώτους αναγνώστες των κειμένων μου. Μου αρέσει πολύ και το αγαπώ ήδη, όπως και τις νουβέλες μου, άλλωστε, Το Σκοτεινό Νησί και το Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα. Όμως, ψυχή μου είναι η Διονυσία. Η καλή συνάδελφος Αρχοντούλα Διαβάτη με προσφώνησε προ έτους συγγραφέα της Διονυσίας και απ' όσο θυμάμαι δεν άκουσα για το άτομό μου ποτέ τίποτε τιμητικότερο. Μακάρι να βρω τρόπο να της το ανταποδώσω. Ο συγγραφέας της Διονυσίας και -στο βαθμό που κατέχω από λογοτεχνία και από φιλολογία- είμαι πολύ υπερήφανος γι' αυτό. Σας παρακαλώ, λοιπόν, όσοι δε διαβάσατε τη Διονυσία ή δεν την εκτιμάτε, μην απευθύνεστε στην ιδιότητά μου του συγγραφέα, -το εννοώ.(Οι φωτογραφίες από τον αδελφό μου Θανάση.)
