Η συνοχή και η αλληλουχία.

Σήμερα τέλειωσα το πρώτο γράψιμο του δεύτερου μυθιστορήματός μου. Άρχισα να κρατάω σημειώσεις γι’ αυτό στις 22 Φεβρουαρίου του 2012, πριν από 31 μήνες ακριβώς. Θα το διορθώνω ως το τέλος του ερχόμενου Φεβρουαρίου (ίσως και το Μάρτιο) του 2015. 

[Αναρτήσεις που προηγήθηκαν: 1, 2, 3.]

Η φωτογραφία, πάνε τρεις βδομάδες τραβηγμένη, αλλά στο κλίμα των τελευταίων παραγράφων (από τον Δημήτρη Μποσνάκη).

Να σημειώσω μόνο εδώ πως όποια δουλειά κι αν κάνουμε, φτάνει μια στιγμή (αν είμαστε δοσμένοι και τυχεροί, βέβαια), που ένα μας επίτευγμα, έργο εν προκειμένω, μας επιτρέπει να σταθούμε όρθιοι. Επιτέλους να σηκωθούμε όρθιοι. Η ώθηση είναι εσωτερική, ενστικτώδης και αλάθητη, υπό την έννοια της ορμής ή της αλήθειας που εκλύεται απ' όλο το σώμα, απ' όλη την ύπαρξή μας, -το κυριότερο, δεν επηρεάζεται, δε συναρτάται από τις αντιδράσεις των άλλων.  Η στιγμή μου αυτή –απέραντα ευγνώμων που την έζησα- είναι η Διονυσία. 

Ετούτο το δεύτερο μυθιστόρημα ίσως αποδειχτεί για άλλο λόγο εξίσου καίριο. Φαίνεται να νομιμοποιεί, να αποδεικνύει τη συνοχή και την αλληλουχία στο ύφος της, όλη την προηγούμενη δουλειά μου (Νησί, Δανιήλ, Διονυσία).