(Ο καλός φίλος και χρονικογράφος / μπλόγκερ Θωμάς Ξωμερίτης στη χτεσινοβραδινή ανάρτησή του με πολλή ευαισθησία αναζητεί στο τωρινό πολιτικό - πολιτιστικό περιβάλλον το στίγμα του Δανιήλ, έξοχα επίσης τον εικονογραφεί.)
Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα
...Δεν είχε νόημα, παρέλυα, αφηνόμουν στα νερά μιας αργόσυρτης άμπωτης, αυτή θα με απομάκρυνε, ξεμάκραινα από την ακτή με τα σχήματα και με τα περιγράμματα των όντων, χανόμουν σε κάτι ζεστό, αλλού χλιαρό αλλού καυτό, σ’ ένα χαυνωτικό αποκάρωμα, με όλα να μετεωρίζονται χαλαρά και παραιτημένα από την πραγματικότητά τους, παραισθήσεις, να καίει το σβέρκο μου από το χνότο ενός άντρα που δεν έβλεπα…
Ίσως μερικοί αναρωτηθούν για τη σχέση των τωρινών καιρών με το πρόσφατο βιβλίο του Αντώνη Νικολή. Είμαι σίγουρος ότι και το 1972 πολλοί αναρωτήθηκαν ανάλογα, τότε με την κυκλοφορία του «Ο Μεγάλος Ερωτικός» του Χατζιδάκι.
Στις συζητήσεις μου με το φίλο Αντώνη έχω διαφωνήσει σε πολλά αναφορικά με το τί είναι αναγκαίο στην Ελλάδα, ώστε να σταματήσει η κατρακύλα. Συμφωνούμε όμως σ’ ένα ουσιαστικό. Οι καιροί γεννούν νεύρωση και κατάθλιψη, κι ο έρωτας είτε εκδηλώνεται ως νεύρωση (θύτης - κάτι που ίσχυε περισσότερο πριν την κρίση), είτε λάμπει από απουσία ως το μεγάλο κενό μέσα στην κατάθλιψη (θύμα –το δεύτερο είναι το πιθανότερο στις μέρες μας).
Ο Δανιήλ του Νικολή είναι ο Μεγάλος Ερωτικός του 2014, το θετικό σημείο των καιρών. Τελετή μύησης εφήβων, όπως εκείνες των νέων της Νέας Γουινέας από τους γηραιότερους και σοφότερους της φυλής. Αλλά κάτω από το φως της Εγγύς Ανατολής· τελετή στην οποία συμμετέχουν ισότιμα οι γυναίκες. Το κάλεσμα στη νιότη από τη χαρά της ζωής το οποίο ο φόβος της καθημερινότητας (σοβαροφάνεια και σεμνοτυφία) το σπρώχνει, τελικά, κάτω από το χαλί.
Ο Έρωτας μας εκδικήθηκε τα χρόνια των παχιών αγελάδων, ως κλειδαρότρυπα και ανικανοποίητο εθισμού (τότε που πιστεύαμε ότι είμαστε cool, δηλαδή απελευθερωμένοι). Κι εξακολουθεί να μας εκδικείται, τώρα που έχουμε ανάγκη τη χαρά του περισσότερο από ποτέ, σαν τον βρίσκουμε πεθαμένο από ασφυξία κάτω από το βάρος του χαλιού και των χρόνων. Κομμένα τα φτερά των Ελλήνων αντρών, τίποτα δεν απογειώνεται σε κενό αέρος, μέσα σε άδεια μάτια σπίθα δεν ανάβει.
Γι’ αυτό το «Ο Δανιήλ πάει στη Θάλασσα» είναι πολιτικό βιβλίο, με τον τρόπο που θεώρησε ο Χατζιδάκις πολιτική την κυκλοφορία του «Μεγάλου Ερωτικού» - η δήλωσή του για την επταετία.
Ο Μέγας Θεός Διόνυσος, ο Άγιος Δανιήλ και – πριν μερικά χρόνια - η τελευταία Μεγάλη Ιέρειά του, η Διονυσία. Η οποία όταν θέλησε να ξορκίσει του καιρούς που κατασπάραξαν τη ζωή της, νικήθηκε. Κανιβαλισμός και ωμοφαγία. Ολυμπιακές νευρώσεις, ο εθισμός στην Αθήνα του 2004.
Στο νέο του βιβλίο ο Νικολής έχει χωρέσει την ελπίδα. Ζεστό το άγγιγμα του Δανιήλ το 2014, γλύκανε ο Διόνυσος, η θύμησή του λυτρωτική όπως άγγιγμα φθινοπωρινού ήλιου πριν βυθιστεί στη θάλασσα· χαρίζοντας - όπως φιλί - λίγη υγρασία σε στεγνά χείλη.
Ο Διόνυσος κομμάτια – σάρκα και αίμα· αλλά πάντα ανασταίνεται. Κάποτε στο μέλλον, όχι τώρα. Τώρα, πρόσω για έναν άλλο στέρφο χειμώνα. Ελπίζω ο Δανιήλ να μας κρατήσει ζεστούς, εμάς και τη Γη, μέσα στο χειμώνα αυτό. Και την επόμενη Άνοιξη, ίσως… ποιος ξέρει;
Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα
...Δεν είχε νόημα, παρέλυα, αφηνόμουν στα νερά μιας αργόσυρτης άμπωτης, αυτή θα με απομάκρυνε, ξεμάκραινα από την ακτή με τα σχήματα και με τα περιγράμματα των όντων, χανόμουν σε κάτι ζεστό, αλλού χλιαρό αλλού καυτό, σ’ ένα χαυνωτικό αποκάρωμα, με όλα να μετεωρίζονται χαλαρά και παραιτημένα από την πραγματικότητά τους, παραισθήσεις, να καίει το σβέρκο μου από το χνότο ενός άντρα που δεν έβλεπα…
Ίσως μερικοί αναρωτηθούν για τη σχέση των τωρινών καιρών με το πρόσφατο βιβλίο του Αντώνη Νικολή. Είμαι σίγουρος ότι και το 1972 πολλοί αναρωτήθηκαν ανάλογα, τότε με την κυκλοφορία του «Ο Μεγάλος Ερωτικός» του Χατζιδάκι.
Στις συζητήσεις μου με το φίλο Αντώνη έχω διαφωνήσει σε πολλά αναφορικά με το τί είναι αναγκαίο στην Ελλάδα, ώστε να σταματήσει η κατρακύλα. Συμφωνούμε όμως σ’ ένα ουσιαστικό. Οι καιροί γεννούν νεύρωση και κατάθλιψη, κι ο έρωτας είτε εκδηλώνεται ως νεύρωση (θύτης - κάτι που ίσχυε περισσότερο πριν την κρίση), είτε λάμπει από απουσία ως το μεγάλο κενό μέσα στην κατάθλιψη (θύμα –το δεύτερο είναι το πιθανότερο στις μέρες μας).
Ο Δανιήλ του Νικολή είναι ο Μεγάλος Ερωτικός του 2014, το θετικό σημείο των καιρών. Τελετή μύησης εφήβων, όπως εκείνες των νέων της Νέας Γουινέας από τους γηραιότερους και σοφότερους της φυλής. Αλλά κάτω από το φως της Εγγύς Ανατολής· τελετή στην οποία συμμετέχουν ισότιμα οι γυναίκες. Το κάλεσμα στη νιότη από τη χαρά της ζωής το οποίο ο φόβος της καθημερινότητας (σοβαροφάνεια και σεμνοτυφία) το σπρώχνει, τελικά, κάτω από το χαλί.
Ο Έρωτας μας εκδικήθηκε τα χρόνια των παχιών αγελάδων, ως κλειδαρότρυπα και ανικανοποίητο εθισμού (τότε που πιστεύαμε ότι είμαστε cool, δηλαδή απελευθερωμένοι). Κι εξακολουθεί να μας εκδικείται, τώρα που έχουμε ανάγκη τη χαρά του περισσότερο από ποτέ, σαν τον βρίσκουμε πεθαμένο από ασφυξία κάτω από το βάρος του χαλιού και των χρόνων. Κομμένα τα φτερά των Ελλήνων αντρών, τίποτα δεν απογειώνεται σε κενό αέρος, μέσα σε άδεια μάτια σπίθα δεν ανάβει.
Γι’ αυτό το «Ο Δανιήλ πάει στη Θάλασσα» είναι πολιτικό βιβλίο, με τον τρόπο που θεώρησε ο Χατζιδάκις πολιτική την κυκλοφορία του «Μεγάλου Ερωτικού» - η δήλωσή του για την επταετία.
Ο Μέγας Θεός Διόνυσος, ο Άγιος Δανιήλ και – πριν μερικά χρόνια - η τελευταία Μεγάλη Ιέρειά του, η Διονυσία. Η οποία όταν θέλησε να ξορκίσει του καιρούς που κατασπάραξαν τη ζωή της, νικήθηκε. Κανιβαλισμός και ωμοφαγία. Ολυμπιακές νευρώσεις, ο εθισμός στην Αθήνα του 2004.
Στο νέο του βιβλίο ο Νικολής έχει χωρέσει την ελπίδα. Ζεστό το άγγιγμα του Δανιήλ το 2014, γλύκανε ο Διόνυσος, η θύμησή του λυτρωτική όπως άγγιγμα φθινοπωρινού ήλιου πριν βυθιστεί στη θάλασσα· χαρίζοντας - όπως φιλί - λίγη υγρασία σε στεγνά χείλη.
Ο Διόνυσος κομμάτια – σάρκα και αίμα· αλλά πάντα ανασταίνεται. Κάποτε στο μέλλον, όχι τώρα. Τώρα, πρόσω για έναν άλλο στέρφο χειμώνα. Ελπίζω ο Δανιήλ να μας κρατήσει ζεστούς, εμάς και τη Γη, μέσα στο χειμώνα αυτό. Και την επόμενη Άνοιξη, ίσως… ποιος ξέρει;
