Και να μην υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε
Athens Voice, 18/4/2015
Η Ελλάδα ανήκει στις επικράτειες τούτου δω του πλανήτη, για τις οποίες, ακόμα κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε επειγόντως να επινοηθεί ο φιλελευθερισμός, ο πολιτικός και ιδίως ο οικονομικός.
Για τον πρώτο, τον πολιτικό, αρκεί μια ματιά στην τρέχουσα ειδησεογραφία: η κατίσχυση του ορθόδοξου ιερατείου, η προβολή των αγαστών σχέσεών του με την κυβέρνηση, οι παρελάσεις και ποικίλες εθνικιστικές κορόνες, η εντύπωση μιας υποβόσκουσας ανοχής προς τους τρομοκράτες, το κανάκεμα «μπαχαλάκηδων» και λοιπών καταστροφέων ιδιωτικής ή δημόσιας περιουσίας, τα εθνικοσοσιαλιστικά ψήγματα στην κυβερνητική ρητορική, η προπαγάνδα για τις επιβουλές των Ευρωπαίων ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού λαού, οι… αυθόρμητες λαϊκές συγκεντρώσεις, η πεποίθηση ότι η στήριξη από την πλειοψηφία νομιμοποιεί κάθε λογής καθεστωτικές συμπεριφορές.
Οι πλειοψηφίες, βέβαια, αρέσκονταν ανέκαθεν στα καθεστώτα, στήριξαν τον Χίτλερ, τον Στάλιν, τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, γνώση που φαίνεται να περιέχεται στη θεμελιώδη αρχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, κατά την οποία, ενώ παρέχεται η δυνατότητα στην πλειοψηφία να κυβερνήσει, περιορίζεται ταυτόχρονα η ισχύς της με την παράλληλη κατοχύρωση των μειοψηφιών, ουσιαστικά των ατόμων, κυρίως με τη συνταγματική διάκριση των εξουσιών και την υπεράσπιση των αναφαίρετων ατομικών δικαιωμάτων. Ο ιδεοληπτικός, (που δεν είναι άλλος από τον ηθικολόγο), δεν μπορεί να δει την πιο περιφανή νίκη της δημοκρατίας: όταν ο ένας πολίτης, ο θιγόμενος, καταφεύγοντας στο Συμβούλιο της Επικρατείας καταρρίπτει το νόμο που του στερεί το άλφα ή το βήτα δικαίωμα, ακόμα κι αν ο νόμος αυτός ψηφίστηκε από το σύνολο των βουλευτών, τυπικά το σύνολο του λαού, όποιος κι αν είναι αυτός ο πολίτης (ο τάδε οικονομικά ισχυρός ή το δείνα λαμόγιο). Στην πραγματικότητα η κοινοβουλευτική δημοκρατία, (η πεμπτουσία της φιλελεύθερης δύσης), είναι το πολίτευμα που θεσμοθετεί διαρκώς την εξισορρόπηση ανάμεσα στο σύνολο και το άτομο, στην πλειοψηφία και τις μειοψηφίες.
Για την αναγκαιότητα του οικονομικού φιλελευθερισμού, τι άλλο να δείξει κανείς από την πεισματική αντιμεταρρυθμιστική στάση όσων στηρίζουν ή επωφελούνται από τον… ημεδαπό κρατισμό, δηλαδή τους πολιτικάντηδες, αλλά κι εδώ μπροστά στους... πρώτη φορά αριστερούς όλοι οι παλιότεροι απλώς ωχριούν, και από τους ωφελημένους οι δημόσιοι υπάλληλοι (οι πρόωρα συνταξιούχοι και οι υπεράριθμοι ανάμεσά τους, αλλά και όσοι θεωρούν αδιανόητη καν τη συζήτηση για την εξομοίωση των συνθηκών εργασίας τους με ό,τι ισχύει για τους… πληβείους, τους εκτός δημοσίου), οι προνομιούχες συντεχνίες και οι όχι και ευάριθμοι κρατικοδίαιτοι (ας τους πούμε και) επιχειρηματίες.
Και εν είδει υστερόγραφου, τώρα που οι καλοί φίλοι αριστεροί συνειδητοποιούν ίσως πόσο δύσκολο να υποβάλεις έστω και ένα (αριθμ. 1) σωστό νομοσχέδιο, πόσο περίπλοκο το να κυβερνάς μ’ άλλα λόγια, μήπως να ομολογούσαν ότι δεν ήτανε και τόσο κακοί οι προηγούμενοι; Επίσης, πέρα από εμπάθειες και μίση, ήρθε μάλλον το πλήρωμα του χρόνου να αναγνωρίσουμε και ότι με τη δεξιά ακολουθήσαμε μεταπολεμικά τα δυτικά φιλελεύθερα κράτη, και το σημαντικότερο, ότι χάρη στη δεξιά γίναμε χώρα – μέλος της Ενωμένης Ευρώπης. Τώρα, λοιπόν, που… πρώτη φορά αριστεροί και που παίρνουμε φόρα για το λατινοαμερικάνικο φαιδρό πλην ζοφερό λαϊκιστικό μας απονενοημένο, τη μεγαλύτερη εθνική ήττα από καταβολής ελληνικού κράτους, μήπως ν’ αρχίσουμε να αναβαθμίζουμε τις έννοιες δεξιά – δεξιός;
Στο παρόν σημείωμα με ώθησε φράση σε κείμενο έγκριτου δημοσιογράφου: «μια φιλελεύθερη (με την καλή έννοια) πολιτική», γιατί νομίζω ακούσια ο άνθρωπος, με τον προσδιορισμό του μέσα στην παρένθεση, έδωσε την πιο πυκνή διατύπωση της αποτυχίας μας να ζήσουμε στις παρυφές έστω του δυτικού αναπτυγμένου κόσμου. Η φιλελεύθερη πολιτική δεν είναι άλλοτε καλή και άλλοτε κακή, αγαπητοί μου, όπως κι αν την προσδιορίσει κανείς, δεν υπάρχει άλλη φιλικότερη στην ευημερία και την πρόοδο ατόμων και κοινωνιών, -για τούτον εδώ τον πλανήτη πάντοτε μιλώντας.
