Η Σπυριδούλα Αποστολού για τον Μισθοφόρο.

Στη φιλαναγνώστρια κα Αποστολού έχω αναφερθεί σε τρεις προηγούμενες αναρτήσεις μου (1, 2, 3). 

Η κριτική ή η ευαισθησία της για το έργο μου με τιμά ιδιαίτερα, γιατί πέρα από τη συγκίνηση αιτιολογείται με κριτήρια. Ως φιλαναγνώστρια ήτανε... σεσημασμένη από πολλά χρόνια, υπηρετούσε ακόμη στα ΕΛΤΑ, όταν ο Νίκος - Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993) ή ο Παύλος Μάτεσης (1933-2013) της πήγαιναν στο γκισέ της τα καινούρια τους βιβλία περιμένοντας με πολύ ενδιαφέρον την κριτική της.

Με αφορμή την έκδοση του Μισθοφόρου σημείωνε στο χρονολόγιο / τοίχο της (fb) ανάμεσα σε άλλα στις 6 Οκτωβρίου 2016:

"Ο κ.Νικολής είναι φίλος μου, γνωριστήκαμε στο facebook. Μέσα στο πλήθος των ναρκισσευόμενων, ξεχώριζε για το ένστικτο του ωραίου, το ήθος, το στυλ, άνθρωπος σπάνιος, ευγενικός, και όχι μόνο για τον τρόπο που αντιμετώπισε ένα σχόλιό μου για την Διονυσία!
Ο κ.Νικολής έχει γράψει τέσσερα βιβλία και κάθε φορά που κάποιο απ' αυτά έφτανε στο τέλος του, λυπόμουν. Και για καιρό μετά αισθανόμουν μια "εκστατική" ευτυχία. Για έναν αναγνώστη, δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό από το να σε πλημμυρίζει ένα δυνατό συναίσθημα και μια μικρή θλίψη όταν φτάνεις στο τέλος της ανάγνωσης, και καιρό μετά νοσταλγείς την ευχάριστη συντροφιά που σου κράτησε ένα βιβλίο. (...)
Κι επειδή τα βασικά σε ένα βιβλίο είναι το στυλ και η δομή (Ναμπόκοφ), τίποτε δεν μας σοκάρει, αυτά είναι για τους "τα φαιά φορούντες και περί ηθικής λαλούντες", και ο χαρακτηρισμός ενός βιβλίου ως ηθικού ή ανήθικου δεν σημαίνει τίποτε. Τα βιβλία είναι καλογραμμένα ή κακογραμμένα (Ουάιλντ). (...)

Αλλά και πρόσφατα, στις 20 Απριλίου, άφησε ένα σχόλιο κάτω από την ανάρτησή μου (fb) της κριτικής της Λίνας Πανταλέων (Ένας τάφος στα σωθικά, περ. Εντευκτήριο):

"Με συγκίνησε αυτό το κείμενο, πιστεύω το ίδιο συμβαίνει με όσους έχουν διαβάσει ή θα συμβεί με όσους θα διαβάσουν τον θάνατο του μισθοφόρου. Ο κ.Νικολής, που ξεκινώντας με τη Διονυσία με έβγαλε από τη νάρκη μου, και έφερε αναστάτωση στις επιλογές μου, ακολουθεί τον δικό του δρόμο, δεν συγγενεύει με κανέναν από τους συγχρόνους του. Γιατί έχει κατακτήσει τη γλώσσα όσο κανείς (ταλέντο και παιδεία) η αφήγησή του έχει μουσικότητα, λάμπει από εκφραστική καθαρότητα, έχει πυκνότητα στην έκφραση, είναι υπόδειγμα καλής γραφής. Οι σελίδες που αναφέρονται στην εκταφή υπήρξαν για μένα συγκλονιστικές."