Δημοσιεύτηκε, The Books' Journal (web), Πέμπτη, 11 Ιανουαρίου 2024.
Μωρά σε γκέι καρότσια
Στα βαθιά ή και ενίοτε στα πολύ ρηχά της σκέψης ενός που αντιδρά στη θεσμοθέτηση της ισότητας των ΛΟΑΤΚΙ+ οικογενειών, προβάλλει η φοβία μιας αλυσιδωτής γενικευμένης κοινωνικής διάλυσης. Αν συμβεί και αυτό, η κατρακύλα ύστερα θα σταματήσει πού; Κάτι σαν τον τρόμο απ’ τα Σόδομα και Γόμορρα του κατηχητικού.
Και όμως, η όλη υπόθεση θα μπορούσε να ιδωθεί και αλλιώς.
Τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, ιδιαίτερα οι ομοφυλόφιλοι άντρες, ανήκουν στις επιδραστικότερες, αποτελούν ίσως την επιδραστικότερη ομάδα του πληθυσμού. Θυμάμαι τον μακαρίτη τον θειο μου να λέει στον πατέρα μου: «Βρε Χαράλαμπε, φοράγαμε τα σώβρακα, βάλανε οι ομοφυλόφιλοι (ναι, έτσι, ο εν λόγω δεν θα ξεστόμιζε “αδερφές” ή “πούστηδες”) τα σλιπ, τους κράζαμε, έπειτα τα φορέσαμε όλοι, μετά τα μίνι σλιπ, σιγά σιγά τα φορέσαμε κι αυτά, τώρα που γυρίσανε στα μποξεράκια αυτοί, στα σώβρακα δηλαδή, πάλι τους κράζουμε!»
Αφ’ ης στιγμής δόθηκε στους ΛΟΑΤΚΙ+ το σύμφωνο συμβίωσης, τουτέστιν ο κατεξοχήν νομιμοποιητικός παράγοντας, δηλαδή το κράτος, κατέστησε νόμιμο τον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, το μάθατε-δεν το μάθατε σταδιακά σκάσανε σε συνοικίες, σε γειτονιές, ακόμη και σε χωριά ζευγαράκια ΛΟΑΤΚΙ+, όχι πια διακριτικά και στην άκρη, αλλά θαρρετά και ομολογημένα. Και τώρα όσο ποτέ επιδραστικοί έχουν την προσοχή όλη στραμμένη πάνω τους. Επηρεάζουν με την εμφάνιση, την έκφραση, τον τρόπο της ζωής τους. Δηλαδή πώς; Ζευγάρια νόμιμα αλλά και καταδικασμένα (από ιερατείο και παλαιοδεξιούς), να περνούν τον χρόνο τους επιδιδόμενα ασύστολα στο σεξ, ταξιδεύοντας από τη μια στην άλλη άκρη του πλανήτη, ποστάροντας “σέλφις” από τις (γατο-/σκυλο-) οικογένειές τους.
Ξαναδείτε τώρα τους συνομηλίκους τους ετεροφυλόφιλους (ή αμφιφυλόφιλους που “επιτυχώς” απώθησαν τον ομόφυλο προσανατολισμό τους, για τους οποίους άλλωστε ανέκαθεν η όλη φασαρία), πόσο συχνά, θεατές εξουθενωμένοι του παραπάνω πανηγυριού, περιφέρονται ανόρεκτοι, με υποτυπώδη σεξουαλική ζωή, ανάμεσα στην πρωινή δουλειά και στις βραδινές σειρές βυθισμένοι στο κινητό, βολτάροντας τον σκύλο στα πάρκα. Μιλήστε λίγο μαζί τους, ακούστε πόσο απωθητικό τούς ακούγεται ό,τι άλλο έξω από το πανηγύρι της προηγούμενης παραγράφου…
Εντωμεταξύ ιερατείο και παλαιοδεξιοί ταμπουρωθήκανε στην υιοθεσία και την παρένθετη κύηση. Με διάθεση σχεδόν μοχθηρής εκδικητικότητας. Ε, δεν θα τους το επιτρέψουμε κι αυτό! Δηλαδή ποιο, αγαπητοί κήνσορες; Να κυκλοφορούν με το παιδάκι τους στο καρότσι, να τρέχουν σε σταθμούς και νηπιαγωγεία, σε σχολειά και φροντιστήρια, ύστερα κιόλας μην… ίσως αφυπνίσουν στους ποικίλους ετεροφυλόφιλους απέναντι, για τους οποίους είναι τόσο πιο εύκολο να γεμίσουν με παιδάκι ένα καρότσι, την επιθυμία να ζήσουν κι εκείνοι την πολυπόθητη στους ΛΟΑΤΚΙ+ πλήρη οικογένεια;
Το να είσαι αντιδραστικός είναι κατ’ αρχάς ένδειξη ευήθειας –ανοίξτε ένα λεξικό, επιλέγω τη λέξη από ευγένεια.
Συζητούσα με τον ενενηντατριάχρονο πατέρα μου τα σχετικά, του θύμισα την περίφημη φράση από τον αριστουργηματικό Γατόπαρδο του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα: «Αν θέλουμε να μείνουν όλα όπως είναι, τότε πρέπει όλα ν' αλλάξουν». Μου λέει, «Κάνε μου το λιανά αυτό». «Αναλογίσου τη φαμελιά του πάππου σου», του απάντησα, «και φαντάσου έπειτα τη μελλοντική του εγγονού σου: για να κρατηθεί η ουσία, η οικογένεια, χρειάστηκε ν’ αλλάξουν όλα. Το ίδιο και συνολικά η κοινωνία. Ήταν αναγκαίο να παραμείνει η κοινωνία καθ’ αυτήν, και για να γίνει βέβαια αυτό χρειαζόταν ν’ αλλάξουν όλα, ή μήπως δεν άλλαξαν;»
ΥΓ. Η πιο βαθιά, η πιο αληθινή ευτυχία
είναι όποτε διαστέλλεται στη συνείδησή μας το βίωμα του χρόνου. «Τι
ωραία που περάσαμε! Ξεχαστήκαμε…» Βιώνουμε διεσταλμένο τον χρόνο κυρίως
όταν είμαστε παιδιά και έφηβοι, όταν δημιουργούμε (όσοι δημιουργούμε),
και… εξ αντανακλάσεως όσοι μεγαλώνουμε παιδιά. Βαθύ αλλά και φευγαλέο
πράγμα η ευτυχία, όμως νομίζω δεν είναι άλλη.
