Ο θάνατος του μισθοφόρου – τρεις αναφορές.

The Greek Report, 1-12-2016, Slow read: στο κίνημα των αναγνωστών, πάλι από την Κατερίνα Σχινά:

«Ένας μοναχικός μεσήλικας, καθηγητής στο γυμνάσιο, συναντάει τυχαία ένα νεαρό επαγγελματία οπλίτη. Η σχέση τους εξελίσσεται σε εμμονή∙ η συνάντησή τους σε ένα μοιραίο ατύχημα. Με αυτήν την ιστορία ως βάση, ο συγγραφέας ξεδιπλώνει μια κατάδυση στα ερέβη της ενοχής και της οδύνης. Με γλώσσα ασπαίρουσα από την ένταση, αλλά χωρίς κανένα μελοδραματισμό ή αισθηματολογία, αποτυπώνει την αλήθεια του ευάλωτου εαυτού, που παραπαίοντας χάνει τα όρια ανάμεσα στο αληθινό και το υπερβατικό, για να αυτοεκμηδενιστεί στο τέλος.»

Εστία, Σάββατο – Κυριακή 3 – 4 Δεκεμβρίου 2016, κριτική από τη Χαρίκλεια Γ. Δημακοπούλου:

«Το μυθιστόρημα είναι μία τραγική ιστορία με ήρωα τον Ηλία, φιλόλογο σε επαρχιακό γυμνάσιο, 45 ετών, εργένη, δεμένο στενά με τους ηλικιωμένους γονείς του και αμφισεξουαλικό στις προτιμήσεις του. Τυχαίως γνωρίζει στο γυμναστήριο έναν νέον επαγγελματία οπλίτη, τον Γιούρι, που θα μπορούσε να είναι ο γιος που δεν απέκτησε ποτέ. Παραλλήλως, ο Γιούρι γίνεται μαθητής του προσωρινώς, καθώς χρειάζεται μαθήματα ελληνικών, αλλά η σχέση εξελίσσεται σε αισθηματική και, τελικώς, σε ερωτική, με τραγική κατάληξη, καθώς ο νεαρός εξαφανίζεται και αποκαλύπτεται ότι έχει φονευθεί. Από εκεί και πέρα η πλοκή λαμβάνει διαστάσεις αστυνομικής ιστορίας αλλά και καθόδου στην κόλαση των τύψεων και της απελπισίας για τον Ηλία, μέχρις ότου οδηγείται και αυτός στον αφανισμό. Είναι ένα λεπτό ψυχογράφημα γύρω από την αγάπη και τις ενοχές.»

Εφημερίδα των Συντακτών, 11-12-2016, ΑΝΟΙΚΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ, Και όμως συνεχίζει, Αριστοτέλης Σαΐνης:

«Χαμένος ανάμεσα στο πραγματικό και το υπερβατικό, στα σκότη της ενοχής και της οδύνης, ο ερωτευμένος στο πυρετώδες γλωσσικά «Ο θάνατος του μισθοφόρου» (Ροδακιό) του Αντώνη Νικολή.»