Εντόπισα σε σελίδα του fb σχετική με τα Δωδεκάνησα (Γεωργαλλίδης Σταύρος, Η Ρόδος του χτες), σε εκτενές κείμενο για το τέλος της τουρκοκρατίας, την κατάκτηση των νησιών μας απ' τους Ιταλούς το 1912, ειδικά τη φράση "Την ίδια ημέρα το θωρηκτό «R.N. Napoli» καταλαμβάνει τη νήσο Kω". Γκούγκλαρα και για την εικόνα του θωρηκτού -ο στιγμιαίος οίστρος δεν με κέντριζε για τις παραπάνω μόνο πληροφορίες: ώστε το νησάκι μου το αποδέσμευσε από την καθυστερημένη οθωμανική ανατολή ένα θωρηκτό με το όνομα της αγαπημένης πόλης; Το ήξεραν άραγε αυτό τα κύτταρά μου; Τον περασμένο Απρίλη των αυστηρών μέτρων λόγω της πανδημίας (lockdown) θα ήμουν εκεί, είχα ήδη αγορασμένα τα αεροπορικά, όμως καθώς πτήσεις και μετακινήσεις απαγορεύτηκαν, το δεκαήμερο στη Νάπολη αναβλήθηκε επ' αόριστον, έδωσα ωστόσο στον εαυτό μου την υπόσχεση το πρώτο εκτός Ελλάδος ταξίδι να είναι εξάπαντος προς την αρχοντική μεγαλούπολη, για όσα ζήσαμε, για ό,τι ακυρώθηκε, για να δέσουν ξανά έστω μόνο συμβολικά οι συνειρμοί, τώρα πια και για κείνο το θωρηκτό, το Napoli. Μαζεύτηκαν πολλά: η συμμαθήτρια της μαμάς μου, ο Βιττόριο ντε Σίκα, η οιονεί πρωτεύουσα του νότου άρα και της Σικελίας, οι πόλεις μας που τις φτιάξαν Σικελοί, αλλά κι οι ναπολιτάνικες μουσικές, ο Sergio Bruni ο ευγενής, και άλλα τόσα πολλά, η αυθεντικότερη και κοντινότερη για πολλούς λόγους σε μας δυτική πόλη.
[I' Te Vurria Vasà Sergio Bruni (live)]
