Είναι και πολυπληθές και ισχυρό –για την ακρίβεια: πολυπληθέστατο και ισχυρότατο.
Στην περίπτωσή του καμία χρεία για συνωμοτικές συνεδριάσεις, η συνάφεια επιτυγχάνεται με την αγωγιμότητα, όπως και σε άλλα παρεμφερή σωματεία, του φθόνου. Του κοινού φθόνου προς τους ταλαντούχους, βέβαια.
Μη γίνομαι σχηματικός∙ στη φύση τα πράγματα είναι σπάνια το ένα και το αντίθετό του: οι ατάλαντοι και οι ταλαντούχοι. Είναι κι εδώ φάσμα: οι τέρμα, οι αρκετά, οι λίγο, κ.ο.κ. Αλλά την κρίσιμη ώρα συνασπίζονται και οι καθόλου και οι λίγο και οι μετρίως και οι κάπως περισσότερο από τους μετρίως, άπαντες οι… απορούντες ταλέντου, εναντίον των ταλαντούχων, που ασφαλώς είναι και σπανιότατοι και ελάχιστοι. Έτσι, στο τέλος, μολονότι πρόκειται για φάσμα, εκφράζονται ωσεί δυαδικό αντιθετικό σχήμα. Οι πάμπολλοι ατάλαντοι απ’ τη μία, και οι δυο-τρεις ταλαντούχοι από την άλλη.
Και οποία η μεταξύ
τους αλληλεγγύη –στη ζωή αλληλοβραβευόμενοι, όσο και αποτιμώντας το… έργο του
εκάστοτε μεταστάντος λομπίστα μετά θάνατον. Οποία και η ισοπέδωση: περισσότερο απόλυτη κι από ρυμοτομία νεοελληνικής
πόλης.
