Ἡ Κῶς, τῆς Κῶ, τῇ Κῷ, τὴν Κῶ, (ὦ) Κῶς, ανάμεσα στις ελάχιστες αρχαιοελληνικές λέξεις που υπάγονται στα αττικόκλιτα της β’ κλίσης, δηλαδή όχι μόνο μονοσύλλαβη αλλά και σχεδόν ντιπ ανώμαλη νήσος. Ένας γαλονάς Τούρκος στην περίοδο της ερντογανικής επιθετικότητας δήλωσε το χαριτωμένο: Κοιτάς την Κω από το Μπόντρουμ, είναι ίδια ψαρούκλα! Κατά το ο Πάριος, ο κάτοικος της Πάρου, ο Ρόδιος, ο κάτοικος της Ρόδου, ο κάτοικος της Κω είναι ο Κώιος, και, για να θεραπευθεί η χασμωδία των τριών συνεχόμενων φωνηέντων, του ενός μάλιστα μακρού, ο Κώιος προφερόταν με τον φθόγγο -ι- μόλις που ακουγόταν, ήγουν υπογεγραμμένο: ο Κῷος. Κώοι δεν υπήρχαν∙ ήμασταν Κώτες και Κώτισσες. Έλα όμως που οι πολιτικάντηδες εξ Αθηνών μην και μας προσβάλουν δεν ήθελαν να φωνάξουν από τα μπαλκόνια Κώτες και συγχεόταν με το ομόηχο κότες, έψαξαν τότε το αρχαίο. Αλλά κι όποτε ο Νεοέλληνας το γυρίσει στο αρχαίο, το μυαλό του ξεσαλώνει στην τρίτη κλίση: το Κώος το ακούει Κώας. Δεν σου λέει, ας πούμε, εσείς οι Κώοι, σου λέει, εσείς οι Κώες… Το Κώες κατά το βόες –άλλη ανωμαλία αυτή.
Μικρός πρόλογος για να δηλώσω ακόμη μια φορά Κώτης ή Κώος, άρα και Δωδεκανήσιος, κάτοικος του ιδιαίτερου νησιωτικού συμπλέγματος της Δωδεκανήσου, την οποία συναπαρτίζουν 15 κύρια νησιά και 96 νησίδες, όχι μόνο δώδεκα, –άλλο πρόβλημα ονοματολογίας κι εδώ– Νότιες Σποράδες ονομάζονταν παλαιότερα, νομίζω σωστότερα.
Με τους Κώους και λοιπούς Δωδεκανήσιους ή τους Κώτες και Νοτιοσποραδίτες της Αθήνας θα κουβεντιάσουμε ζητήματα της λογοτεχνίας μου, με έναυσμα τον Περεγρίνο. Θα επιχειρήσουμε μία απάντηση στο ερώτημα: έχει, άραγε, η λογοτεχνία εντοπιότητα;
Την Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024, στις 18.30, στην αίθουσα της Ομοσπονδίας Δωδεκανησιακών Σωματείων, Υψηλάντου 143-145, στον Πειραιά.
Είσοδος ελεύθερη και σε μη Κώους ή Δωδεκανήσιους –δεν θα υπάρξει έλεγχος καταγωγής στους προσερχομένους.
