Τα μαύρα Ελληνάκια του Στέφανου Κασιμάτη.

Γιάννης Αντετοκούνμπο

Από το χτεσινό άρθρο του Σ. Κ. στην Καθημερινή:
"Μου έκανε τέτοια εντύπωση, ώστε το θυμάμαι ακόμη καθαρά. Τελείωνε ο εικοστός αιώνας και εγώ είχα συμφιλιωθεί με το σοκ ότι είχα πια συμπληρώσει αυτό που έλεγα αυτοσαρκαζόμενος «τέσσερις δεκαετίες προσφοράς στην ανθρωπότητα». Ηταν μεσημέρι και κατηφόριζα την οδό Αρχελάου στο Παγκράτι κοντά στο περιώνυμο άλσος, όταν ξαφνικά άκουσα από πίσω ποδοβολητό και φωνές παιδιών. Είχαν σχολάσει από το Δημοτικό της Σπύρου Μερκούρη και όπως με προσπέρασαν πρόσεξα ότι κάποια από αυτά ήσαν μαυράκια. Ηταν έκπληξη, το ομολογώ. Διότι, με την προκατάληψη του ανθρώπου που έχει ζήσει τη ζωή του σε μια χώρα λευκών, δεν μπορούσα να φαντασθώ μαύρα Ελληνάκια. Να, όμως, που τώρα με προσπερνούσαν άσπρα και μαύρα Ελληνάκια, τα οποία από τη γλώσσα και την εκφορά του λόγου ήταν αδύνατον να τα ξεχωρίσεις. Ενιωσα τότε ένα είδος υπερηφάνειας, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν το είχα νιώσει ποτέ. Ηταν η υπερηφάνεια της συνειδητοποίησης ότι η ταυτότητά μου, με την πολιτισμική έννοια του όρου, μπορούσε να είναι κάτι ευρύτερο από τον συγκεκριμένο κόσμο μέσα στον οποίο εγώ είχα μεγαλώσει, κάτι το οποίο μπορούσε να χωρέσει και πλάσματα διαφορετικά από εκείνα που ώς τότε γνώριζα ότι τον κατοικούν. (...)"
Πρόσφατα το είχα σημειώσει, και πάλι για τον Σ. Κ.: ο ουσιαστικός (όχι ο πολιτικάντικος) πολιτικός φιλελευθερισμός είναι όχι μόνο η αυθεντική ιδεολογία αλλά και το ζωτικό πολιτιστικό περιβάλλον της αστικής τάξης.
Η μίζερη και επαρχιώτικη ελληνική δεξιά στέλνει μονίμως τον πολιτικό φιλελευθερισμό στην κομμουνιστογενή αριστερά, κάτι όχι άσχετο με τη θλιβερή τύχη της μεσαίας τάξης σ' αυτό τον τόπο...