 |
| (Η λεζάντα στο soul: Αυστριακό αγοράκι παίρνει καινούργιο ζευγάρι παπούτσια, Β’ παγκόσμιος πόλεμος / Από τις «24 φωτογραφίες που αξίζει να δεις», Δημήτρης Καραθάνος, soul, Athens Voice, 6-7-2013.) |
Ένας πιτσιρικάς
κρατώντας τα καινούρια του παπούτσια.
(Ναι,
αγαπητοί συνέλληνες, είναι εμφανώς αστόπαιδο, ενδεχομένως παιδί κάποιου εύπορου
Αυστριακού ναζί, καλοζωισμένο και τροφαντό σαν σημερινό, τα δικά μας τότε, πράγματι,
και αργότερα ακόμα, σπάνια φόραγαν καν παπούτσια… αλλά αυτό που ζει ετούτος ο
μικρός, που έχει καταγράψει ο φακός σ’ αυτή τη φωτογραφία, είναι διαχρονικό και
μαζί πανανθρώπινο.)
Αν
ζει, θα πλησιάζει τα ογδόντα, και την ίδια ένταση και ποιότητα της χαράς θα την
έψαξε σ’ όλες τις εκδοχές της ηδονής, το πιθανότερο κιόλας να την έζησε όχι
λίγες φορές.
Η χαρά
όταν ο κόσμος γίνεται δικός μας, όταν αυτό το κομμάτι του κόσμου που ποθούμε περισσότερο
γίνεται καταδικό μας, είναι πολύ βαθιά και βαθύτατα πολιτική, ιδεολογίες που
την απαγόρευσαν (κομμουνισμός) κατάντησαν ιδεοληψίες, κοινωνίες που της αποδίδουν
ενοχή (νεοελληνική και άλλες της Εγγύς Ανατολής) είναι καταδικασμένες να
παραμένουν υπανάπτυκτες.
