Η λογοτεχνία -ιδίως η αφηγηματική- είναι το πιο αληθινό ταξίδι. Μα τίποτε συναρπαστικότερο απ' το ιστορικό μυθιστόρημα.
Το απόσπασμα από τη Δημιουργία του Γκορ Βιντάλ.
«Στις Σάρδεις, την ημέρα της θεάς, οι νεαροί που επιθυμούν
να την υπηρετήσουν ξεριζώνουν τα γεννητικά τους όργανα και τρέχουν στους
δρόμους, κρατώντας στο ένα χέρι τα ακρωτηριασμένα μέλη τους. Μερικοί λιγότερο
φιλόδοξοι πιστοί της θεάς το θεωρούν γούρι να τους πιτσιλίσει το αίμα ενός νέου
ευνούχου. Αυτό δεν είναι δύσκολο. Υπάρχει μπόλικο αίμα. Τέλος, εξαντλημένος, ο
αυτοακρωτηριασμένος ευνούχος ρίχνει τα κομμένα γεννητικά του όργανα μέσα στην
ανοιχτή πόρτα ενός σπιτιού, που ο ιδιοκτήτης του είναι τότε υποχρεωμένος να
πάρει μέσα το πλάσμα αυτό και να το νοσηλεύσει ώσπου να γίνει καλά.
Έχω δει την τελετή αυτή κάμποσες φορές στη Βαβυλώνα και στις
Σάρδεις. Αφού οι νεαροί φέρονται σαν αφηνιασμένοι, νομίζω πως θα πρέπει να
έχουν πιει πρώτα χαόμα ή να έχουν πάρει κάποια ουσία που διαταράσσει τις
φρένες, όπως εκείνο το μέλι από την Κολχίδα που προκαλεί παραισθήσεις. Αλλιώς,
δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν στα συγκαλά του να υπηρετεί με τέτοιον τρόπο τον
οποιονδήποτε διάβολο.
Εκείνη την ημέρα στις Σάρδεις, είδα έναν φουκαρά να ρίχνει
τα γεννητικά του όργανα σε μιαν ανοιχτή πόρτα. Δυστυχώς, αστόχησε. Έπειτα
προχώρησε αργά και αιμορράγησε μέχρι θανάτου μέσα στο δρόμο, αφού θεωρείται
βλασφημία να πας να βοηθήσεις έναν επίδοξο ιερέα της Κυβέλης, που δεν κατάφερε
να βρει ένα κατάλληλο σπίτι για την, ας πούμε, σεξουαλικότητά του.»
[Γκορ Βιντάλ, Δημιουργία,
μετάφραση Βασίλης Τομανάς, εκδόσεις Εξάντας, σελ. 618, το απόσπασμα στη σελίδα141.]
