Το διαισθάνθηκα από την πρώτη γραμμή του Ιουλιανού, και πολύ συχνά μέχρι το τέλος
του μυθιστορήματος. Ο είρων Βιντάλ δεν πρέπει να είχε και σε μεγάλη εκτίμηση
την άποψη ή τον τρόπο της Γιουρσενάρ στον Αδριανό.
Ούτε γινόταν να μου διαφύγει η παρακάτω παράγραφος (σημειωτέον, είναι και ο
Βιντάλ ομοφυλόφιλος∙ ο αφηγητής του δεν είναι, και, όπως τον σκιαγραφεί, σχεδόν δε συγκινείται από τα σαρκικά πάθη ή τον έρωτα):
«Πολύ φυσικό είναι να αρέσουν σε έναν άνθρωπο τα αγόρια,
αλλά δεν είναι ούτε φυσικό ούτε αξιοπρεπές να αγαπά κανείς έναν άλλον με το υπερβολικό
και αναξιοπρεπές πάθος που έδειξε ο Αδριανός για τον Αντίνοο. Ευτυχώς, το αγόρι
δολοφονήθηκε πριν ο Αδριανός το ανακηρύξει διάδοχό του. Αλλά με τη θλίψη του
έκανε τον εαυτό του και τη μεγαλοφυΐα της Ρώμης να μοιάζουν παραλογισμός.
Έστησε χιλιάδες αγάλματα και αφιέρωσε αμέτρητους ναούς στο νεκρό παιδί. Έφτασε
να κηρύξει θεό τον όμορφο κίναιδο! Η επιδεικτικότητα αυτή ήταν σκανδαλώδης και
αμαύρωσε τη φήμη του Αδριανού. Για πρώτη φορά χλευάστηκε και θεωρήθηκε γελοίος ένας
Ρωμαίος αυτοκράτορας. Το περιφρονητικό γέλιο αντήχησε στα πέρατα της γης. Πάντως,
αν εξαιρέσουμε το ολίσθημα, βρίσκω την προσωπικότητα του Αδριανού συμπαθητική.» [Γκορ Βιντάλ, Ιουλιανός, εκδ. Εξάντας, στη σελίδα 156]
