«Τις επόμενες λίγες μέρες βλεπόμασταν συχνά με τον Αρταφέρνη – και με τους Έλληνες. Θαρρείς πως όλοι μέχρις ενός οι Έλληνες τυχοδιώκτες είχαν βρει το δρόμο για τις Σάρδεις. Εξυπακούεται ότι όλοι ανεξαιρέτως προσφέρονταν για πούλημα. Κι ο Αρταφέρνης τούς είχε μισθώσει, επειδή είναι όχι μόνον εξαιρετικοί στρατιώτες και ναύτες, αλλά και εξίσου έξυπνοι – αν και ύπουλοι.
Ο Δημόκριτος παραείναι ευγενικός για να διαφωνήσει. Πάντως,
εγώ έχω δει μια πλευρά τους που οι Έλληνες φυσιολογικά δεν την παρουσιάζουν ο ένας
στον άλλον. Τους έχω δει στην περσική αυλή. Τους έχω ακούσει να εκλιπαρούν τον
Μεγάλο Βασιλιά να επιτεθεί στην πατρίδα τους, επειδή κανένας Έλληνας δεν μπορεί
να υποφέρει την επιτυχία ενός άλλου Έλληνα. Αν δε ραδιουργούσαν οι Έλληνες της Περσίας
όλα αυτά τα χρόνια, δε θα είχαν γίνει οι Ελληνικοί πόλεμοι και ο Ξέρξης θα είχε
επεκτείνει την αυτοκρατορία μας μέσα από την Ινδία μέχρι τα Ιμαλάια κι ακόμα
παραπέρα.»
[Γκορ Βιντάλ, Δημιουργία, μετάφραση Βασίλης Τομανάς, εκδόσεις Εξάντας, σελ.
618, το απόσπασμα στη σελίδα139.]
