Θα πρέπει να είχα ξανακούσει για το μοναδικό αυθεντικό πορτρέτο
του Ιπποκράτη στο ωραίο μουσειάκι της Όστιας, εντωμεταξύ το είχα ξεχάσει,
και τι καλή έκπληξη. Ένας Ρωμαίος γιατρός τίμησε τον πατέρα της επιστήμης του,
παραγγέλλοντας για τον τάφο του την προτομή εκείνου σε μάρμαρο. Και η έκπληξη, πως παρά τα δυόμισι
χιλιάδες χρόνια που μεσολαβούν όλα δείχνουν παραπάνω από οικεία στη φυσιογνωμία του συμπατριώτη: το συνοφρυωμένο βλέμμα αυτού που ελέγχει όσα ακούει, το μισάνοικτο στόμα με την τελευταία λέξη του στα χείλη, αλλά και το φαρδύ κούτελο, τα αυτιά,
το πιγούνι και το περίγραμμα του σαγονιού όπως διαγράφονται κάτω απ' τα γένια. Μου θυμίζει γέρους στα καφενεία του
νησιού, είπα. Είναι δυνατόν; Μόνο από αγαθή σύμπτωση, εννοείται. Στα μέρη μας
-το ξέρουμε- ανακατευτήκαμε φυλές και λαοί, μόλο που και αυτό σαν γνώση δε μειώνει την ανατριχίλα από τα όμοια με τα δικά μας μεγάλα και κάπως πεταχτά αυτιά της προτομής ούτε με το καταδικό μας πλατύ, αυλακωμένο και φαλακρό μπροστινό και πάνω μέρος του κεφαλιού.
(Στην Όστια, Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016.)
