Αντώνης Νικολής: Memento mori.

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2016

Memento mori.

Να θυμάσαι, να αναλογίζεσαι, να ’χεις κατά νου το θάνατο∙ πως είσαι μόνο άνθρωπος, ότι δε θα αποφύγεις το θάνατο. Λατινική φράση και συχνό μοτίβο του ρωμαϊκού κόσμου. Εδώ από μωσαϊκό της Πομπηίας, αναρτημένο στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης. Άραγε, εκείνες τις μοιραίες τελευταίες στιγμές να πέρασε φευγαλέα σαν εικόνα στη σκέψη κάποιου από τους ενοίκους του σπιτιού που κοσμούσε;

(Νάπολη, Αρχαιολογικό Μουσείο, Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016.)

Υπήρχε και στους τίτλους της εξαιρετικής σειράς των HBO και BBC, “Rome”, πριν μερικά χρόνια.

Περεγρίνος

Τα κύμβαλα και τα τύμπανα του μυαλού του δεν ήταν παρά οι καταφρονεμένες απ’ όλους κι από τον ίδιο φιλοδοξίες του. Να ανέβαινε στο βήμα, να καθάριζε από τις φερτές ύλες την κοίτη του λόγου του, να δημηγορούσε όπως δεν μίλησε ποτέ του, μα κι όπως δεν μίλησε σοφιστής κανένας ποτέ! Να ’μοιαζε ο λόγος του, καθώς θα κορυφωνόταν, με μουσική έκρηξη, με κρεσέντο διθυράμβου, με ορμητική κελαρυστή ροή νερού, με λαμπερή κίτρινη ανθοφορία ασπάλαθων, ω θεοί, και ποιος άλλος θα διάνθιζε ευχερέστερα με στίχους και με αποφθέγματα σοφών της αρχαιότητας την ομιλία του από εκείνον…

Το Σκοτεινό Νησί - η αναθεωρημένη έκδοση

Τι… ήταν; Πότε; Ένα τρομερό σάιτ: Το Σκοτεινό Νησί. Όλα σχεδόν τα κείμενα στα αρχαία ελληνικά και υπόγραφε ένας μυστήριος τύπος ονόματι Horomedon με λατινικούς χαρακτήρες ή Ὡρομέδων με ελληνικούς. Σκοτεινοί χρησμοί, γνωμικά, επιγράμματα, στροφές - αντιστροφές, ίαμβοι και ανάπαιστοι, πολύπλοκες κατασκευές με λέξεις –τρελαινόμουν με όλ’ αυτά. Μα πιο πολύ, που ένας άντρας είχε εγκαταλείψει τα πάντα και ζούσε μόνος του.

Το γυμναστήριο

«Σε μια λίμνη να πάμε, καλύτερα. Μικρούλα λίμνη, γύρω γύρω πλατάνια και καρυδιές, βούρλα ωραία σαν ζωγραφιστά και νούφαρα και πάπιες, παπάκια, και μικρά μικρά ψαράκια». Στέκεται μια ανάσα, να τα χαζέψει ένα γύρο, τοπίο, πράγματα, δέντρα, ζώα, τι άλλο να σκεφτεί, τι άλλο να συμπεριλάβει όπως τα απαριθμεί. Το ξεφουρνίζει κοφτά–στα γρήγορα: «Και μια παρέα νεαροί αξιωματικοί. Γυμνιστές».

Ο θάνατος του μισθοφόρου

Πότε – πότε αισθανόταν τον εαυτό του σαν το περίβλημα ενός πιο πραγματικού κόσμου, εσωτερικού, τον οποίο ο ίδιος επόπτευε από ψηλά, από το θόλο του, αλλά και όσα περιέβαλλαν αυτό τον κόσμο (όσα βρίσκονταν έξω από το σώμα του) του φαίνονταν γκρίζα και θολά και, όπως τα προσπέρναγε γύρω του αδιάφορα, στο τέλος και επουσιώδη.

Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα

Είναι η πομπή, προπορεύονται οι νεαροί, με μπροστάρηδες τ’ αγόρια με τους θύρσους, τα ραβδιά με τα κλαδιά του κισσού και τις κουκουνάρες στην κορφή, άλλοι με κοντάρια ν’ ανεμίζουν ψηλά κίτρινες και κόκκινες ταινίες, κι άλλοι να σείουν τρυφερά χλωρά βάγια πλεγμένα σε ωραία θριαμβικά σχέδια.