Ελευθεροτυπία, Τρίτη 21 Απριλίου 2009
Ήπιος αναστεναγμός
Ένα 65χρονο ζευγάρι περιπλανιέται σε σοκάκια και γειτονιές της Λισαβόνας (πόλη αγαπημένη από παλιότερα ταξίδια τους).
Η γυναίκα μιλάει ακατάπαυστα για φαγητά κι ανθρώπους της Πορτογαλίας, για τα παιδικά της χρόνια στην Αίγυπτο. Ο άντρας, αφηρημένος, εσωστρεφής, λιγομίλητος, «τρώγεται» μέσα του.
Στο θέατρο «Στοά» παρουσιάζεται το υπαρξιακής φύσεως έργο του Αντώνη Νικολή «Λισαβόνα». Μια απρόσμενη κατάδυση στον καταχωνιασμένο καημό δυο γονιών, που έχουν χάσει την 24χρονη κόρη τους πριν από τρία χρόνια. Προσπαθούν να ξεφύγουν, να ξεχαστούν και να ξεχάσουν την «Αλεξάνδρεια» που έχασαν περιδιαβαίνοντας την πόλη της ήπιας μελαγχολίας των φάδος.
Η σκηνοθεσία του Θανάση Παπαγεωργίου δίνει μια «φελινική» παράσταση, λιτή και ποιητική, κινούμενη ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα χρησιμοποιώντας μάλιστα ένα ιδιαίτερο εύρημα : το ζευγάρι, που υποδύονται εξαιρετικά αυτός και η Λήδα Πρωτοψάλτη σε συνήθειες και παραξενιές, σε τρυφερά στιγμιότυπα και κωμικοτραγικές κόντρες, έχει έναν... μαγικό καθρέφτη. Μερικές φορές παρουσιάζονται κοντά του σαν υποσυνείδητο, σαν αχώριστη «σκιά» δυο βουβές μελαγχολικές φιγούρες, που είναι ακριβώς ίδιοι στα πρόσωπα με τις ανάλογες μάσκες και το ανάλογο ντύσιμο. Φιγούρες-μαριονέτες που εκφράζουν τον δικό τους σιωπηλό, κρυφό σπαραγμό (Δημήτρης Θεοδώρου και Εύα Καμινάρη). Ενίοτε ακούγονται ηχογραφημένες οι «σκέψεις» τους.
Στα συν, επίσης, το απέριττα «γυμνό» σκηνικό της Λέας Κούση. Ακόμη η οθόνη πίσω στη σκηνή όπου προβάλλονται τα «όνειρα» των δύο ηρώων όταν κοιμούνται, όπως ένα... ρολόι του χρόνου να δημιουργεί σουρεαλιστικές εικόνες. Κι άλλοτε να προβάλλει μια ήρεμη θάλασσα με φεγγαράδα και τη Λισαβόνα να ξεπροβάλλει στο βάθος.
Έργο πρωτότυπο, πικρό, ενίοτε χιουμοριστικό που γίνεται θέατρο ουσίας χάρη στους δύο πρωταγωνιστές και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της παράστασης.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ
Ήπιος αναστεναγμός
Ένα 65χρονο ζευγάρι περιπλανιέται σε σοκάκια και γειτονιές της Λισαβόνας (πόλη αγαπημένη από παλιότερα ταξίδια τους).
Η γυναίκα μιλάει ακατάπαυστα για φαγητά κι ανθρώπους της Πορτογαλίας, για τα παιδικά της χρόνια στην Αίγυπτο. Ο άντρας, αφηρημένος, εσωστρεφής, λιγομίλητος, «τρώγεται» μέσα του.
Στο θέατρο «Στοά» παρουσιάζεται το υπαρξιακής φύσεως έργο του Αντώνη Νικολή «Λισαβόνα». Μια απρόσμενη κατάδυση στον καταχωνιασμένο καημό δυο γονιών, που έχουν χάσει την 24χρονη κόρη τους πριν από τρία χρόνια. Προσπαθούν να ξεφύγουν, να ξεχαστούν και να ξεχάσουν την «Αλεξάνδρεια» που έχασαν περιδιαβαίνοντας την πόλη της ήπιας μελαγχολίας των φάδος.
Η σκηνοθεσία του Θανάση Παπαγεωργίου δίνει μια «φελινική» παράσταση, λιτή και ποιητική, κινούμενη ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα χρησιμοποιώντας μάλιστα ένα ιδιαίτερο εύρημα : το ζευγάρι, που υποδύονται εξαιρετικά αυτός και η Λήδα Πρωτοψάλτη σε συνήθειες και παραξενιές, σε τρυφερά στιγμιότυπα και κωμικοτραγικές κόντρες, έχει έναν... μαγικό καθρέφτη. Μερικές φορές παρουσιάζονται κοντά του σαν υποσυνείδητο, σαν αχώριστη «σκιά» δυο βουβές μελαγχολικές φιγούρες, που είναι ακριβώς ίδιοι στα πρόσωπα με τις ανάλογες μάσκες και το ανάλογο ντύσιμο. Φιγούρες-μαριονέτες που εκφράζουν τον δικό τους σιωπηλό, κρυφό σπαραγμό (Δημήτρης Θεοδώρου και Εύα Καμινάρη). Ενίοτε ακούγονται ηχογραφημένες οι «σκέψεις» τους.
Στα συν, επίσης, το απέριττα «γυμνό» σκηνικό της Λέας Κούση. Ακόμη η οθόνη πίσω στη σκηνή όπου προβάλλονται τα «όνειρα» των δύο ηρώων όταν κοιμούνται, όπως ένα... ρολόι του χρόνου να δημιουργεί σουρεαλιστικές εικόνες. Κι άλλοτε να προβάλλει μια ήρεμη θάλασσα με φεγγαράδα και τη Λισαβόνα να ξεπροβάλλει στο βάθος.
Έργο πρωτότυπο, πικρό, ενίοτε χιουμοριστικό που γίνεται θέατρο ουσίας χάρη στους δύο πρωταγωνιστές και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της παράστασης.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ
