Άργησα ν' ανεβώ φέτος. Ο Νίκος ήταν η ψυχή του Νερόμυλου. Ο πιο... Βραζιλιάνος Έλληνας που μπορώ να φανταστώ. Γίνεται τα ανάλαφρα πράγματα να είναι όμορφα, να είναι αληθινά, κάτι σαν τη σάμπα ας πούμε; Το μυστικό που φαίνεται να γνώριζε ο καλός Νίκος. Στον Δίκαιο, στη Ζιά, κάτω απ' τις καρυδιές, με θέα στο Αιγαίο, μ' όλα τα μικρά μικρά στολίδια ή αντικείμενα, τόσο παράταιρα, τόσο ταιριαστά, πολύχρωμα, χαρούμενα, σαν ο διάκοσμος ενός υπαίθριου πάρτι που σε κανέναν δεν κάνει καρδιά να ξεστολίσει.
Συντηρεί όσο καλύτερα μπορεί τον Νερόμυλο ο αδελφός του Νίκου, ο επίσης καλός Μάνος.
Συγκράτησα τους λυγμούς μου με δυσκολία. Τόσο κρίμα.
