Τα Delta Cafés διοργανώνουν περίπου τις ίδιες τρεις μέρες κάθε χρόνο –να περιέχουν σαββατοκύριακο- το φεστιβάλ με μουσικές των πορτογαλόφωνων κυρίως χωρών ή συγγενικών (ισπανόφωνων ή της ευρύτερης δυτικής Αφρικής), στην περιοχή Άλτου ντα Αζούντα της Λισαβόνας, στο δάσος του Μονσάντο, ακριβώς πάνω από την αρχιτεκτονική σχολή. Πρόκειται για χώρο πολλών στρεμμάτων, περιφραγμένο, με ισχυρή περιφρούρηση, τρεις πελώριες σκηνές, λούνα παρκ, καντίνες για φαγητό ή ποτά, αν και η περισσότερη μπύρα πουλιέται από τα παιδιά τα φορτωμένα στην πλάτη με τις ειδικές φιάλες, δύο ευρώ το πλαστικό ποτήρι. Σύμφωνα με τις εφημερίδες ο κόσμος προσέγγιζε καθημερινά τις πέντε χιλιάδες άτομα, νεαρόκοσμος, τη εξαιρέσει ελαχίστων άνω των τριάντα (όσο κυλούσε η νύχτα μάς πέταγε με φυγοκέντρηση η κούραση στα άκρα του πλήθους, κατάκοπους από την ορθοστασία, μερικοί οι πενηντάρηδες, κάπως περισσότεροι οι σαραντάδηδες…). Το εισιτήριο και για τις τρεις βραδιές ανερχόταν στο συνολικό ...ιλιγγιώδες ποσό των σαράντα (40) ευρώ. Το μουσικό πρόγραμμα ξεκίναγε γύρω στις επτά το απόγευμα, τελείωνε στις δύο τη νύχτα. Από τις έντεκα ως και τη λήξη της γιορτής περίμεναν απ’ έξω λεωφορεία, ταξί ούτε για δείγμα, τα ιδιωτικών συμφερόντων λεωφορεία (όταν η αγορά κάπως λειτουργεί…) δεν έχουν λόγο βέβαια να χάσουν τόση κίνηση, κι έτσι ο καθένας μπορούσε να επιστρέψει στην πόλη με μόλις ένα ευρώ και σαράντα λεπτά. Ανάμεσα σε πολλούς άλλους, ο Paulo Flores από την Αγκόλα, η Nneka από τη Νιγηρία, η Nancy Vieira από το Πράσινο Ακρωτήρι, η Ana Moura εκπροσωπώντας το ντόπιο fado, και πολλοί Βραζιλιάνοι: οι Asa de Águia, η δυναμική Ana Carolina,ο υπέροχος Carlinhos Brown με πολλά κομμάτια από τους Tribalistas, κι εκείνος που μου είναι αδύνατον έστω και μια στιγμή του να ξεχάσω, ο Martinho da Vila. Αλλά για τον Martinho da Vila απαιτείται μόνη της, ξεχωριστή μνεία / ανάρτηση.
