Καετάνο Βελόζο (7 Αυγούστου1942-), ο μεγάλος Βραζιλιάνος λυρικός.
Παράξενη
δύναμη.
Είδα ένα
μικρό αγόρι να τρέχει ανέμελα,
είδα το χρόνο
να παίζει στο αυλάκι που άφηνε πίσω του εκείνο το αγόρι,
έβαλα τα
πόδια μου στο ρυάκι,
και ίσως ποτέ
μου δεν τα πήρα από εκεί.
Ο ήλιος
λάμπει ακόμα στο δρόμο που ποτέ δε διάβηκα.
Είδα τη
γυναίκα να ετοιμάζει έναν άλλο άνθρωπο,
ο χρόνος
σταμάτησε για να δω εκείνη την κοιλιά.
Η ζωή είναι
φίλη της τέχνης:
να τι μου
δίδαξε ο ήλιος,
ο ήλιος που
διασχίζει το δρόμο που ποτέ δε διάβηκα.
Γι’ αυτό μια
δύναμη με κάνει να τραγουδώ,
γι’ αυτό
ετούτη η παράξενη δύναμη,
γι’ αυτό τραγουδώ
και ποτέ δε σιωπώ,
γι’ αυτό
εντός μου ετούτη η μεγάλη φωνή.
Είδα πολλές άσπρες
τρίχες στο μέτωπο του καλλιτέχνη.
Ο χρόνος παρόλο
που δε σταματά, ποτέ δε γερνά.
Ο μόνος που
ξέρει το παιχνίδι -πώς καίει η φωτιά της ζωής-
είναι ο
ήλιος, είναι ο δρόμος, είναι το πόδι κι είναι το έδαφος.
Είδα πολλούς
που καυγαδίζανε, άκουσα τις κραυγές τους.
Ήμουν στο
βυθό κάθε κρυμμένης επιθυμίας,
κι αυτό που
είναι το πιο αληθινό απ’ όλα:
είναι μάταια
η πορεία κάτω από τον ήλιο,
κι ο ήλιος
πάνω στο δρόμο είναι ο ήλιος πάνω στο δρόμο, είναι μόνο ο ήλιος.
Γι’ αυτό μια
δύναμη με κάνει να τραγουδώ,
γι’ αυτό
ετούτη η παράξενη δύναμη,
γι’ αυτό τραγουδώ
και ποτέ δε σιωπώ,
γι’ αυτό
εντός μου ετούτη η μεγάλη φωνή.
