Η Μυρσίνη Ζορμπά υπήρξε η εκδότρια του Οδυσσέα. Δεν το ήξερα ή δεν το θυμόμουν. Κάποτε αναζητώντας η ίδια πληροφορίες στο διαδίκτυο για τον Άνθρωπο χωρίς ιδιότητες του Μούζιλ, βιβλίο εκδομένο από τις δικές της εκδόσεις Οδυσσέας, έπεσε πάνω στη σχετική ανάρτηση που είχα κάνει στο μπλογκ μου, εδώ. Κάτι την ενδιέφερε στο κείμενό μου και μου ταχυδρόμησε ηλεκτρονικά την παράκληση να το χρησιμοποιήσει σε άρθρο της. Με χαρά κατένευσα και από τότε ξεκινάει η επικοινωνία μας. Λίγο καιρό αργότερα, έχοντας διαβάσει Το Σκοτεινό Νησί, μου ταχυδρομεί και πάλι ένα πολύ συγκινητικό σημείωμα. Της ζήτησα να το δημοσιεύσω στο μπλογκ μου, επένευσε με πολλή θέρμη. Συνέχισε να διαβάζει κείμενά μου, μάθαινα τα επιδοκιμαστικά της σχόλια, ιδίως μια κουβέντα, -πολύ προσωπική, μύχια, βιωματική, που δεν μπορώ να κοινοποιήσω-, όμως ό,τι βαθύτερο άκουσα ποτέ για τη δουλειά μου, την εκμυστηρεύτηκε σε στενό κοινό φίλο, αυτήν την κουβέντα την πήρα στον ύπνο μου πολλές δύσκολες νύχτες και μάλιστα όταν έπρεπε σχεδόν να υπερβώ τις δυνάμεις μου προκειμένου να φέρω στην οριστική της οικονομία την τελευταία δουλειά μου, η εν λόγω μύχια κουβέντα απέβη τότε η καίρια, η αποφασιστική ώθησή μου.
Και σαν έμαθε, της είπαν ή απ’ το μπλοκ, ότι το μυθιστόρημα είχε πλέον ολοκληρωθεί, πάλι ηλεκτρονικά μού ζήτησε να της το στείλω. Κι αφότου το διάβασε, γραπτώς και τηλεφωνικά έλαβα και άκουσα τον ενθουσιασμό της, μα περισσότερο την έγνοια, τι και πώς να το βοηθήσει να έχει μια καλή εκδοτική τύχη. Συγκινήθηκα και συγκινούμαι όλον αυτόν τον καιρό τόσο, που αναλογίστηκα, όχι λίγα βράδια προτού κλείσω τα μάτια, ποιο άραγε βραβείο, ποια συμπερίληψη σε ο Θεός να τις κάμει νεοελληνικές γραμματολογίες, τίνος η κριτική θα άξιζε, θα ήτανε τιμητικότερη απ’ το νοιάξιμο της Μυρσίνης Ζορμπά για το έργο μου.
