Θλιβερά πολιτιστικά σωματεία (Ανοιχτή απάντηση στην υπεύθυνη της Λέσχης Ανάγνωσης Κω).

Αυτές τις μέρες έλαβα μήνυμα - επιστολή στην εσωτερική επικοινωνία (inbox) του facebook από την κα Ιωσηφίνα Dilillo Γιαννίκου, αν καταλαβαίνω υπεύθυνη της Λέσχης Ανάγνωσης Κω, όπου τιμητικά δήθεν μου προτείνει να καθίσω στο κέντρο του… πάνελ μιας διημερίδας τους με θέμα το ιστορικό μυθιστόρημα. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω αυτό το δήθεν.

Εφόσον επικοινωνεί μαζί μου στο facebook, δεν μπορεί παρά να έχει δει τις πολλές αναρτήσεις από το blog μου, δημοσιευμένες και στο χρονολόγιο / τοίχο μου, τις σχετικές με το ιστορικό μυθιστόρημα, -πρώτη ανάλογη δημοσίευση στις 25 Απριλίου του τρέχοντος έτους. Εικάζω, επίσης, ότι την επαγγελματική συγγραφική μου ιδιότητα μάλλον δεν την αγνοεί, γνωστή από το 2002 (έξι αθηναϊκές παραγωγές πάνω σε γραπτά μου, ετοιμάζεται η εβδόμη), ίσως ούτε τη φιλολογική κατάρτισή μου.

Η κα Γιαννίκου και οι συνάδελφοί της στη Λέσχη, όπως είχαν κάθε δικαίωμα άλλωστε, δε με κάλεσαν ποτέ όλ’ αυτά τα χρόνια ως συγγραφέα, δεν έκαναν καν ένα τηλέφωνο, κάτι, ούτε στο προκείμενο, έστω για τα προσχήματα, έκφρασε την άγνοιά της ίσως για το ανοιχτό εργαστήρι που ουσιαστικά συνιστούν οι δημοσιεύσεις μου, ένα αθώο «δεν είδα, κε Νικολή, ότι ασχολείστε με το είδος, να σας είχα συμβουλευτεί», δικαίωμά τους και αυτό, αλλά τότε τι μου ζητάνε δήθεν τιμής ένεκεν να καθίσω στο μέσον μιας εκδήλωσης για την οποία δε ρωτήθηκα ούτε για το ελάχιστο.

Να με συγχωρήσουν οι ΑμεΑ, αλλά σε τούτη τη χώρα, κατά τη δημώδη φράση, «και η κουτσή Μαρία» πλέον διαπρέπει στις μικροπολιτικές. Μ’ άλλα λόγια, και σε κρατάμε στην πονηρά σιωπή του φθόνου και έλα να σε χρησιμοποιήσουμε ως αναλώσιμο στην εκδηλωσούλα μας.

Είχε προηγηθεί το 2003 μία απίστευτης χυδαιότητας (και η μόνη) κρούση από το άλλο θλιβερό σωματείο, τον «Φιλητά», και έκτοτε περισσότερες από μία προσβολές -δεν είναι του παρόντος- από το φερόμενο ως «Πνευματικό Κέντρο» του Δήμου.

Κυρίες και κύριοι των εν λόγω σωματείων, δε σας θέλω ούτε ζωντανός ούτε πεθαμένος.

Αγαπώ την κοινωνία της Κω, είμαι Κώος, υπερασπίζομαι το νησί με όλες μου τις δυνάμεις, δε ζητάω και δε θέλω τίποτε, μου αρκεί η εκτίμηση και η αγάπη, η ήσυχη και η αξιοπρεπής, που εισπράττω στις όποιες συναναστροφές μου. Άλλωστε εδώ είναι το σπίτι μου, εδώ και ο τάφος μου. Ψάχνω τον τρόπο δίχως να προσβάλω την κωακή κοινωνία να αποκληρώσω τα θλιβερά σωματεία από τα έργα μου και θα το πράξω σύντομα. Όπως κάθε πατέρας υπερασπίζομαι τα παιδιά μου, αυτά είναι τα δικά μου παιδιά.

Και ένα τελευταίο. Σε τούτο τον υπέροχο κόσμο, κυρίες και κύριοι της Λέσχης και των λοιπών σωματείων, είτε ντομάτες παράγεις ή φάρμακα πουλάς είτε γράφεις μυθιστορήματα ή και μόνο καταγίνεσαι με τα πολιτιστικά, αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις περισσότερο από τον εαυτό σου (από το να διακριθείς, να κερδίσεις χρήματα κ.τ.ό.), δεν προχωράς ποτέ πέρα από τα παιδαριώδη συναισθήματα, το φθόνο φέρ’ ειπείν. Αλλά ετούτα και τα συναφή τους, το πονηρό γένος των λογής πολιτικάντηδων, δε μου διαφεύγει, τα ακούει βερεσέ.   

Υ.Γ. Δεν πρόκειται να απαντήσω ή να ανοίξω συζήτηση με κανέναν. Αν σας ενδιέφερε ό,τι με αφορά, -πιο ανοιχτός ή προσιτός πώς να είμαι;-, δεκατρία χρόνια γνωστός ως συγγραφέας, μια κουβέντα θα την είχαμε κάνει: στο δρόμο, στο σουπερμάρκετ, στο μανάβη. Σαν όπως την κάνουμε και για ένα σωρό άλλα θέματα.

[Δημοσιεύτηκε στην Kosvoice και στο Βήμα της Κω.]