Πρώτη φορά το 2017, δεύτερη το 2018, τρίτη φέτος, στο δεύτερο μισό του Ιουλίου. Πια, είμαι σίγουρος, δεν αγαπώ τα ταξίδια -την εμπειρία του ανεξερεύνητου-, αντίθετα, ταξιδεύω, δηλαδή μετακινούμαι, σαν για να διευρύνω την εμπειρία του ήδη οικείου μου. Τα τελευταία χρόνια όπως σε ομόκεντρους κύκλους, η Κως, τα Δωδεκάνησα, να νησιά του Αιγαίου, τα νησιά και οι πόλεις της Μεσογείου, η Μεσόγειος. Και για τη Σικελία, ένας λόγος παραπάνω ότι τα Δωδεκάνησα, ιδίως οι κυρίως ιταλίζουσες πόλεις της Κω και της Ρόδου, βρίσκονται σε διάλογο με το σικελικό αστικό τοπίο, νομίζω λίγο περισσότερο του Παλέρμο. Αυτή τη φορά, η γειτονιά της Κάλσα στο Παλέρμο, η Ορτυγία και η Κατάνια βέβαια, και περισκοπικά ξανά και ξανά οι μοναδικές πλατείες τους του Ντουόμο -να τις χαζεύεις όρθιος και περιστρεφόμενος.
Οι πόλεις και η σικελική κουζίνα.
 |
| Γρανίτα καρπούζι-μανταρίνι στην Ορτυγία. |
Τα αραντσίνι/πορτοκαλάκια, τα κανόλι, οι μακαρονάδες με μελιτζάνες ή σαρδέλες (norma και con sarde αντίστοιχα), αλλά κι όλ' αυτά μαζί και με άλλα τα είχα ενταγμένα στον ετήσιο γαστριμαργικό κύκλο από τα προηγούμενα ταξίδια∙ φέτος κόλλησα στις γρανίτες. Που λένε και οι δημοσιογράφοι, έβαλα μια άνω τελεία σε πίτες και φοκάτσιες στον ξυλόφουρνο, και σε παγωτά παρφέ (συνδυασμούς με γλυκά κουταλιού), που επιτηδευόμουν τελευταία, δύο εβδομάδες στη βάση μου και δεδομένες κιόλας οι: καρπούζι, πεπόνι, λεμόνι, αμύγδαλο, (anguria, melone, limone, madorle), και έπεται η αποκορύφωση της σικελικής γρανίτας, το φιστίκι (granita siciliana al pistacchio).
 |
| Σικελική γρανίτα λεμόνι στην Κω. |
Δεδομένο και το πρωινό γρανίτα με μπριός (granita con brioche), αμφότερα σε συνταγές σικελικές.
 |
| Γρανίτα αμύγδαλο με μπριός στην Κω. |
(...) Διέταξε μάλιστα να καθίσει ένας από τους άντρες του δίπλα στον αμαξά για να μπορέσει να περάσει ανενόχλητος ο Πρίγκηπας από τα υπόλοιπα μπλόκα. Το κουπέ βάρυνε και προχωρούσε πιο αργά. Έκανε το γύρο της έπαυλης Ρανκιμπίλε, άφησε πίσω του το Τερερόσε και τα περιβόλια της Βιλαφράνκα και μπήκε στην πόλη από την Πύλη Μακέντα. Στο καφενείο Ρομέρες, στο Κουάντο Κάντι ντι Καμπάνια, οι αξιωματικοί των μονάδων επικεφαλής αστειεύονταν και ρουφούσαν αργά τεράστιες γρανίτες. Ήταν το μοναδικό σημάδι ζωής στην πόλη∙ οι δρόμοι ήταν έρημοι, αντηχούσε μόνο το ρυθμικό βήμα των στρατιωτών που έκαναν νυχτερινές περιπολίες, με τις άσπρες τελαμώνες χιαστί στο στήθος. (...) [Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα/ Giuseppe Tomasi di Lampedusa Ο γατόπαρδος, στ' έκδοση, εκδόσεις Bell, μετ. Μαρία Σπυριδοπούλου, σελ. 63 -η υπογράμμιση δική μου.]
Το 2017 στη Ραγούσα, σε ζαχαροπλαστείο, είχα παραγγείλει τούρτα κασάτα (κασάτα: που γίνεται με τυρί, με ρικότα εν προκειμένω, το ιταλικό ανθότυρο), η οποία κανονικά φτιάχνεται με παντεσπάνι, κρέμα ρικότας, αμυγδαλόπαστα και με διακόσμηση μεγάλα κομμάτια φρουί γλασέ, επιστρέφει το γκαρσόνι με ένα λυχναράκι κρητικό -μα ακριβώς το ίδιο και σε εικόνα και σε γεύση. Γιατί κασάτο κι αυτό, καθώς περιέχει ρικότα, όπως και το λυχναράκι στην Κρήτη ανθότυρο ή μυζήθρα, πολύ κοντά εξάλλου και στα δικά μας κατιμέρια. Θέλω να πω, η Μεσόγειος παραμένει η από αιώνες οικεία, η μεγάλη, η ευρύχωρη και θάλασσα και πατρίδα...
[Επιτύμβιο από το Αρχαιολογικό Μουσείο των Συρακουσών ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΧΡΗΣΤΗ ΚΑΙ ΑΜΕΜΠΤΟΣ, ΕΖΗΣΕ ΕΤΗ Μ' (τεσσαράκοντα).]
