Ούτε ο τελευταίος μετανάστης να 'μουνα (Ιλ. Ι. 644 - 648).

(Ο Αχιλλέας στον Αίαντα, που του ζητάει κι αυτός ν’ αποδεχτεί τα δώρα και τη συγγνώμη του Αγαμέμνονα.)

«Αίαντα σεβαστέ, γιε του Τελαμώνα, κυβερνήτη στρατιωτών, συμφωνώ με όλα όσα είπες, όμως η καρδιά μου γεμίζει οργή και μόνο να θυμηθώ τον τρόπο που με ξεφτίλισε μπροστά στους Αργείους ο γιος του Ατρέα, μα ούτε ο τελευταίος μετανάστης να 'μουνα.»

(Στο πρωτότυπο: ὡς εἴ τιν’ ἀτίμητον μετανάστην)

[Ομήρου Ιλιάδα, ραψωδία Ι, στίχοι 644 -648]