Ο Μηριόνης, όμως, καθώς ο άλλος το ’βαζε στα πόδια, από μικρή απόσταση ακολουθώντας τον του κάρφωσε το δόρυ ανάμεσα στα γεννητικά όργανα και τον αφαλό, περιοχή όπου το χτύπημα προξενεί στους αξιολύπητους θνητούς πολύ μεγάλο πόνο. Εκεί του ’μπηξε τη λόγχη και ο χτυπημένος, περιφερόμενος γύρω από το κοντάρι, σπαρταρούσε σαν το βόδι που δίχως τη θέλησή του οι γελαδάρηδες στα βουνά το δένουνε με σχοινιά και το σέρνουνε με τη βία. Έτσι σπαρτάρησε κι εκείνος, για λίγο βέβαια, όχι για πολύ, μέχρι που ήρθε κοντά του ο γενναίος Μηριόνης και του τράβηξε τη λόγχη έξω απ’ το σώμα. Εκείνου όμως τα μάτια τα σκέπαζε το σκοτάδι.
[Ομήρου Ιλιάδα, ραψωδία Ν, στίχοι 567 – 575]
