ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΕ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΡΟΛΟ / Αποσπάσματα
Της ΓΙΩΤΑΣ ΣΥΚΚΑ
Αντώνης Νικολής: η επαρχία προσδιορίζεται πολιτιστικά.
«Η Λισσαβώνα είναι ένας σκληρός κλαυσίγελος. Όσα λένε δυο άνθρωποι φωνάζοντας ο ένας στον άλλο, σαν να προσπαθούν να σκεπάσουν με τις φωνές τους πράγματα που τους πονάνε πολύ. Ουσιαστικά είναι το άγχος απέναντι στην απώλεια. Είναι η απώλεια ενός ζευγαριού που έχει θάψει το παιδί του», λέει ο Αντώνης Νικολής από τη Κω όπου ζει και εργάζεται μόνιμα. «Είναι ενδιαφέρον ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν αναπτύξει άμυνες να αντιστέκονται στο βαθύ πένθος. Μπορεί να τους ακούσουμε και να σπαρταρίσουμε από το γέλιο. Είναι η πραγματικότητα της ζωής. Η Λισσαβώνα γι’ αυτούς είναι ο άλλος τόπος. Όπως ο χριστιανός νιώθει ότι είναι τα Ιεροσόλυμα. Ο τόπος όπου αφυπνίζεται ό,τι αυθεντικότερο υπάρχει μέσα του».
…Είναι το τρίτο θεατρικό έργο του Αντώνη Νικολή μετά το «Ο κύριος Εμμανουήλ… και ο Ροΐδης» και «Το σπίτι φεύγει». Σήμερα, 48 χρόνων, λέει πως το θέατρο μπήκε αργά στη ζωή του και αφού δοκίμασε την Ιατρική και ύστερα τη φιλολογία η οποία και τον κέρδισε. …Ήταν ένας καλός μαθητής της δεκαετίας του ’60 για τον οποίο η Ιατρική ήταν κάτι αυτονόητο. Όταν πέρασε, τον αντιμετώπιζαν όλοι «σαν να είχα κερδίσει Λότο». Στα δύο χρόνια πάντως κατάλαβε πως «ήταν έξω από μένα». Την εγκατέλειψε και στράφηκε στη φιλολογία. «Τους γονείς μου η ψυχρολουσία τούς βρήκε στη θάλασσα. Το διάβασαν σε μια εφημερίδα κάποιοι και τους το είπαν. Ο γιος σας πέρασε πρώτος στη φιλολογία». Εκείνοι απάντησαν «όχι ο γιος μας σπουδάζει γιατρός».
Για πολλά χρόνια είχε φροντιστήριο στην Κω. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται μόνο με τη συγγραφή. «Ζω με μικρά εισοδήματα που έχω διασφαλίσει και προσπαθώ να κερδίσω τη ζωή μου και ως συγγραφέας. Γιατί και τη «Λισσαβώνα» και το «Σκοτεινό νησί» που θεωρώ ότι είναι τα καλύτερα που έχω κάνει μέχρι σήμερα, δεν θα τα έκανα αν ήταν πάρεργο». Και όσοι τον ρωτούν για την επαρχία έχει έτοιμη την απάντηση: «Η επαρχία σήμερα δεν προσδιορίζεται τοπικά αλλά πολιτιστικά».
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008.
Της ΓΙΩΤΑΣ ΣΥΚΚΑ
Αντώνης Νικολής: η επαρχία προσδιορίζεται πολιτιστικά.
«Η Λισσαβώνα είναι ένας σκληρός κλαυσίγελος. Όσα λένε δυο άνθρωποι φωνάζοντας ο ένας στον άλλο, σαν να προσπαθούν να σκεπάσουν με τις φωνές τους πράγματα που τους πονάνε πολύ. Ουσιαστικά είναι το άγχος απέναντι στην απώλεια. Είναι η απώλεια ενός ζευγαριού που έχει θάψει το παιδί του», λέει ο Αντώνης Νικολής από τη Κω όπου ζει και εργάζεται μόνιμα. «Είναι ενδιαφέρον ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν αναπτύξει άμυνες να αντιστέκονται στο βαθύ πένθος. Μπορεί να τους ακούσουμε και να σπαρταρίσουμε από το γέλιο. Είναι η πραγματικότητα της ζωής. Η Λισσαβώνα γι’ αυτούς είναι ο άλλος τόπος. Όπως ο χριστιανός νιώθει ότι είναι τα Ιεροσόλυμα. Ο τόπος όπου αφυπνίζεται ό,τι αυθεντικότερο υπάρχει μέσα του».
…Είναι το τρίτο θεατρικό έργο του Αντώνη Νικολή μετά το «Ο κύριος Εμμανουήλ… και ο Ροΐδης» και «Το σπίτι φεύγει». Σήμερα, 48 χρόνων, λέει πως το θέατρο μπήκε αργά στη ζωή του και αφού δοκίμασε την Ιατρική και ύστερα τη φιλολογία η οποία και τον κέρδισε. …Ήταν ένας καλός μαθητής της δεκαετίας του ’60 για τον οποίο η Ιατρική ήταν κάτι αυτονόητο. Όταν πέρασε, τον αντιμετώπιζαν όλοι «σαν να είχα κερδίσει Λότο». Στα δύο χρόνια πάντως κατάλαβε πως «ήταν έξω από μένα». Την εγκατέλειψε και στράφηκε στη φιλολογία. «Τους γονείς μου η ψυχρολουσία τούς βρήκε στη θάλασσα. Το διάβασαν σε μια εφημερίδα κάποιοι και τους το είπαν. Ο γιος σας πέρασε πρώτος στη φιλολογία». Εκείνοι απάντησαν «όχι ο γιος μας σπουδάζει γιατρός».
Για πολλά χρόνια είχε φροντιστήριο στην Κω. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται μόνο με τη συγγραφή. «Ζω με μικρά εισοδήματα που έχω διασφαλίσει και προσπαθώ να κερδίσω τη ζωή μου και ως συγγραφέας. Γιατί και τη «Λισσαβώνα» και το «Σκοτεινό νησί» που θεωρώ ότι είναι τα καλύτερα που έχω κάνει μέχρι σήμερα, δεν θα τα έκανα αν ήταν πάρεργο». Και όσοι τον ρωτούν για την επαρχία έχει έτοιμη την απάντηση: «Η επαρχία σήμερα δεν προσδιορίζεται τοπικά αλλά πολιτιστικά».
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008.
