Κυνικός -μιλώντας τη γλώσσα του φαυλεπίφαυλου- είναι αυτός που συγχέει τον καπάτσο με τον ικανό. Ή την επιρροή / την εξουσία, με την αξία. (Παραφράζω τον αφορισμό του Ουάιλντ: αυτός που λογαριάζει το κόστος, όχι την αξία των όντων.) Το αξιοσημείωτο, πάντως, είναι το ...χαμοστίλ των ντόπιων, των ιθαγενών κυνικών, κυρίως μετά το '90: μαλακές γκριμάτσες, χαλαρές ρυτίδες έκφρασης, γελάκια που κρεμάνε μετέωρα, χαριτωμένες φρασούλες, όλα μικρά και με χάρη γλιστρώντας σαν σε επιφάνεια παγωμένη. Κακέκτυπα πράγματα, του λάιφ στάιλ και αυτά και μεταφρασμένα.
Αγόρια και κορίτσια, παγερά, χαριτωμένοι πολιτικάντηδες των αισθημάτων.
Να γινόταν να κοιτάξουν πίσω τρεις - τέσσερις δεκαετίες, ή έξω, αλλού, σε άλλες περιοχές του πλανήτη: η αληθινή ζωή (και το ταλέντο), είναι ζεστά αιμοφόρα αγγεία, είναι ενθουσιασμός, είναι στο πείσμα όλων αθωότητα.
Αγόρια και κορίτσια, παγερά, χαριτωμένοι πολιτικάντηδες των αισθημάτων.
Να γινόταν να κοιτάξουν πίσω τρεις - τέσσερις δεκαετίες, ή έξω, αλλού, σε άλλες περιοχές του πλανήτη: η αληθινή ζωή (και το ταλέντο), είναι ζεστά αιμοφόρα αγγεία, είναι ενθουσιασμός, είναι στο πείσμα όλων αθωότητα.
