ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΡΓΟ
ΘΥΜΕΛΗ
Η δεύτερη δραματουργική εμφάνιση του Αντώνη Νικολή με «Το σπίτι που φεύγει», σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», γεννά πολλές ελπίδες για μια σημαντική συγγραφική συνέχεια. Ο Α. Νικολής από το πρώτο, το μονολογικό μονόπρακτο έργο του «Ο κύριος Εμμ. Ροΐδης» έδωσε ενδείξεις ότι πρόκειται για αξιοσημείωτο συγγραφικό ταλέντο. Με «Το σπίτι που φεύγει», οι ενδείξεις αρχίζουν να γίνονται αποδείξεις. Παρά την υποψία μας για κάποιο ευεργετικό «ρετουσάρισμα» των διαλόγων του από τον Σταμάτη Φασουλή, έργα με τόση μυθοπλαστική ευστροφία, τόση ρεαλιστική αλήθεια, τόση ψυχογραφική ευθυβολία, τόση υπονοηματική εμβέλεια, τόση γλωσσική αμεσότητα δε γράφονται συχνά, ακόμα και από έμπειρους συγγραφείς. Με τρία πρόσωπα, όλο κι όλο, ο συγγραφέας κατάφερε να μιλήσει για το γάμο και τα ακατάλυτα «δεσμά» του – όπως είναι ένα παιδί- τη συζυγική κόπωση και την ανείπωτη ερωτική «δίψα» που μπορεί να προκαλέσει, αλλά και για την αγάπη που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου. Ο Σταμάτης Φασουλής έστησε μια εξαιρετικής θεατρικής «αύρας» παράσταση. Με συμπαραστάτες το εύπλαστο σκηνικό (Γιώργος Πάτσας), τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς (Λευτέρης Παυλόπουλος), την εύστοχη μουσική επιμέλεια (Ιάκωβος Δρόσος), με το χιούμορ, τη μελαγχολική του διάθεση, αλλά και το αισιόδοξο τέλος του, μεγέθυνε τις αρετές του έργου και ευεργέτησε τους καλογραμμένους χαρακτήρες, με τις εξαιρετικές ερμηνείες του ίδιου και της Πέμης Ζούνη και την –αρμόζουσα στο συμβολικό ρόλο του Χριστόφορου- ερμηνεία του Αλέξη Γεωργούλη.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, ΤΕΤΑΡΤΗ 19 ΜΑΡΤΗ 2003.
ΘΥΜΕΛΗ
Η δεύτερη δραματουργική εμφάνιση του Αντώνη Νικολή με «Το σπίτι που φεύγει», σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», γεννά πολλές ελπίδες για μια σημαντική συγγραφική συνέχεια. Ο Α. Νικολής από το πρώτο, το μονολογικό μονόπρακτο έργο του «Ο κύριος Εμμ. Ροΐδης» έδωσε ενδείξεις ότι πρόκειται για αξιοσημείωτο συγγραφικό ταλέντο. Με «Το σπίτι που φεύγει», οι ενδείξεις αρχίζουν να γίνονται αποδείξεις. Παρά την υποψία μας για κάποιο ευεργετικό «ρετουσάρισμα» των διαλόγων του από τον Σταμάτη Φασουλή, έργα με τόση μυθοπλαστική ευστροφία, τόση ρεαλιστική αλήθεια, τόση ψυχογραφική ευθυβολία, τόση υπονοηματική εμβέλεια, τόση γλωσσική αμεσότητα δε γράφονται συχνά, ακόμα και από έμπειρους συγγραφείς. Με τρία πρόσωπα, όλο κι όλο, ο συγγραφέας κατάφερε να μιλήσει για το γάμο και τα ακατάλυτα «δεσμά» του – όπως είναι ένα παιδί- τη συζυγική κόπωση και την ανείπωτη ερωτική «δίψα» που μπορεί να προκαλέσει, αλλά και για την αγάπη που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου. Ο Σταμάτης Φασουλής έστησε μια εξαιρετικής θεατρικής «αύρας» παράσταση. Με συμπαραστάτες το εύπλαστο σκηνικό (Γιώργος Πάτσας), τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς (Λευτέρης Παυλόπουλος), την εύστοχη μουσική επιμέλεια (Ιάκωβος Δρόσος), με το χιούμορ, τη μελαγχολική του διάθεση, αλλά και το αισιόδοξο τέλος του, μεγέθυνε τις αρετές του έργου και ευεργέτησε τους καλογραμμένους χαρακτήρες, με τις εξαιρετικές ερμηνείες του ίδιου και της Πέμης Ζούνη και την –αρμόζουσα στο συμβολικό ρόλο του Χριστόφορου- ερμηνεία του Αλέξη Γεωργούλη.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, ΤΕΤΑΡΤΗ 19 ΜΑΡΤΗ 2003.
