«ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΦΕΥΓΕΙ», Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ / Απόσπασμα
Του ΒΑΣΙΛΗ ΑΓΓΕΛΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
(…) ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΡΓΑ. «Το σπίτι φεύγει» και ο «Ροΐδης» είναι τα πιο πρόσφατα έργα του. Προηγήθηκαν άλλα πέντε. «Και όλα, πάντα, άρχιζαν να γράφονται άνοιξη. Με το που σκάνε οι βολβοί στον κήπο μου, έρχεται ένα έργο. Το τελειώνω ως τα μέσα του καλοκαιριού».
Έτσι έγινε και φέτος την άνοιξη με «Το σπίτι φεύγει». «Στο εξής θα γίνεται και το φθινόπωρο», του είπε ο Φασουλής. «Νιώθω δέος απέναντι στον Φασουλή», λέει. «Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν είναι διανοούμενος καλλιτέχνης. Είναι ένας άνθρωπος αισθαντικός, που το ταλέντο του και τη δύναμή του τη βλέπει κανείς στη θεατρική πράξη. Κάνει τέχνη υψηλού επιπέδου μέσα σε μεγάλες αίθουσες. Το θεωρώ πολύ σπουδαίο αυτό."
Ούτε καν φανταζόταν πως θα γράψει θέατρο όταν ερχόταν στην Αθήνα κι έβλεπε παραστάσεις –ως και τέσσερις σ’ ένα Σαββατοκύριακο. Όταν άρχισε να γράφει, έδινε έργα του σε ηθοποιούς ή σκηνοθέτες. Ενδιαφέρθηκαν ορισμένοι, αλλά ήταν μοιραίο να τον «αποκαλύψει» ο Φασουλής. Όχι να τον «ανακαλύψει». «Γιατί αποκάλυψε κάτι μέσα μου…» λέει.
«Ο Φασουλής θεραπεύει από τη σκηνή. Θεραπεύει ένα περίεργο αίσθημα των καιρών μας, που έχει να κάνει με την αντρική ταυτότητα. Ένα κατ’ αρχάς αδύναμο αρσενικό, που όμως καταφέρνει, παλεύοντας, να σταθεί στα πόδια του. Ένα ζήτημα που δεν το συζητάμε κι ας είναι πολύ έντονο στην εποχή μας. Αυτό το πράγμα είχα την αίσθηση ότι υπήρχε πάντα στις παραστάσεις του Φασουλή. Και έχει απασχολήσει πολύ κι εμένα. Και ο «Ροΐδης» μου είναι αυτό. Και ο Αντρέας στο «Σπίτι φεύγει» είναι αυτό. Και πάνω σ’ αυτό ο Φασουλής δίνει βάλσαμο στο θεατή, είτε άντρας είναι είτε γυναίκα –μάνα, σύντροφος, αδελφή, φίλη. Τον αισθάνομαι να τραγουδά ένα ωραίο παρηγορητικό τραγούδι στο αφτί μας: Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά…» (…)
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Τέχνες & Γράμματα, ΘΕΑΤΡΟ, ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2002.
Του ΒΑΣΙΛΗ ΑΓΓΕΛΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
(…) ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΡΓΑ. «Το σπίτι φεύγει» και ο «Ροΐδης» είναι τα πιο πρόσφατα έργα του. Προηγήθηκαν άλλα πέντε. «Και όλα, πάντα, άρχιζαν να γράφονται άνοιξη. Με το που σκάνε οι βολβοί στον κήπο μου, έρχεται ένα έργο. Το τελειώνω ως τα μέσα του καλοκαιριού».
Έτσι έγινε και φέτος την άνοιξη με «Το σπίτι φεύγει». «Στο εξής θα γίνεται και το φθινόπωρο», του είπε ο Φασουλής. «Νιώθω δέος απέναντι στον Φασουλή», λέει. «Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν είναι διανοούμενος καλλιτέχνης. Είναι ένας άνθρωπος αισθαντικός, που το ταλέντο του και τη δύναμή του τη βλέπει κανείς στη θεατρική πράξη. Κάνει τέχνη υψηλού επιπέδου μέσα σε μεγάλες αίθουσες. Το θεωρώ πολύ σπουδαίο αυτό."
Ούτε καν φανταζόταν πως θα γράψει θέατρο όταν ερχόταν στην Αθήνα κι έβλεπε παραστάσεις –ως και τέσσερις σ’ ένα Σαββατοκύριακο. Όταν άρχισε να γράφει, έδινε έργα του σε ηθοποιούς ή σκηνοθέτες. Ενδιαφέρθηκαν ορισμένοι, αλλά ήταν μοιραίο να τον «αποκαλύψει» ο Φασουλής. Όχι να τον «ανακαλύψει». «Γιατί αποκάλυψε κάτι μέσα μου…» λέει.
«Ο Φασουλής θεραπεύει από τη σκηνή. Θεραπεύει ένα περίεργο αίσθημα των καιρών μας, που έχει να κάνει με την αντρική ταυτότητα. Ένα κατ’ αρχάς αδύναμο αρσενικό, που όμως καταφέρνει, παλεύοντας, να σταθεί στα πόδια του. Ένα ζήτημα που δεν το συζητάμε κι ας είναι πολύ έντονο στην εποχή μας. Αυτό το πράγμα είχα την αίσθηση ότι υπήρχε πάντα στις παραστάσεις του Φασουλή. Και έχει απασχολήσει πολύ κι εμένα. Και ο «Ροΐδης» μου είναι αυτό. Και ο Αντρέας στο «Σπίτι φεύγει» είναι αυτό. Και πάνω σ’ αυτό ο Φασουλής δίνει βάλσαμο στο θεατή, είτε άντρας είναι είτε γυναίκα –μάνα, σύντροφος, αδελφή, φίλη. Τον αισθάνομαι να τραγουδά ένα ωραίο παρηγορητικό τραγούδι στο αφτί μας: Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά…» (…)
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Τέχνες & Γράμματα, ΘΕΑΤΡΟ, ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2002.
