ΝΕΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΓΡΑΦΟΥΝ… / ΣΠΙΤΙ ΦΕΥΓΑΤΟ / Αποσπάσματα
Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ
…Όταν ανέβαινε στην Αθήνα παρακολουθούσε τις παραστάσεις του Σταμάτη Φασουλή. Κάποτε άφησε στο καμαρίνι του ένα έργο. «Κι ένα βράδυ, αργά, με πήρε τηλέφωνο στην Κω. Μιλούσαμε μιάμιση ώρα. Εκείνη η νύχτα του Ιουνίου ήταν η πιο μεγάλη «μέρα» της ζωής μου. Άναψα όλα τα φώτα του σπιτιού, του αιθρίου, του κήπου. Είχα την αίσθηση ότι απ’ έξω είχε αράξει ένα καράβι. Ο χώρος γύρω μου άρχισε να γεμίζει ηθοποιούς που έρχονταν και έρχονταν…»
…«Αυτά που γράφω εμπεριέχουν το αίτημα των προσώπων για περισσότερη ανοχή. Και πάλι όμως νομίζω πως τα πρόσωπα λειτουργούν αυτοτελώς. Δεν μπορείς να τους φορέσεις ιδεολογίες. Αν το κάνεις, μπαίνεις εσύ στη σκηνή και τότε μιλάμε για κακό θέατρο. Τα έργα έρχονται από το υποσυνείδητο. Δίνουν μεγάλη παρηγοριά στους ανθρώπους. Στη φάση της παραγωγής είναι σαν να κυκλοφορείς χωρίς δέρμα –δεν είναι δικό μου κάπου το άκουσα αυτό- με την καταπακτή του υποσυνειδήτου ανοικτή, σαν κασκαντέρ για τους άλλους».
…«…Ένας καθηγητής μου στο λύκειο συνήθιζε να διαβάζει τις εκθέσεις μου σ’ όλη την τάξη. Κάποια απ’ αυτές άρεσε και σε μένα. Την πήγα στον πατέρα μου. Γιατρός, παλιός αριστερός, ωραίος άνθρωπος αλλά σκληρός, πρώτα με τον εαυτό του, μου πέταξε στα μούτρα το τετράδιο και μου είπε: «Αυτά τα γράφει και τα λέει ο καθηγητής σου γιατί είναι φίλος μου…»…».
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, & 7, 29/12/2002.
Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ
…Όταν ανέβαινε στην Αθήνα παρακολουθούσε τις παραστάσεις του Σταμάτη Φασουλή. Κάποτε άφησε στο καμαρίνι του ένα έργο. «Κι ένα βράδυ, αργά, με πήρε τηλέφωνο στην Κω. Μιλούσαμε μιάμιση ώρα. Εκείνη η νύχτα του Ιουνίου ήταν η πιο μεγάλη «μέρα» της ζωής μου. Άναψα όλα τα φώτα του σπιτιού, του αιθρίου, του κήπου. Είχα την αίσθηση ότι απ’ έξω είχε αράξει ένα καράβι. Ο χώρος γύρω μου άρχισε να γεμίζει ηθοποιούς που έρχονταν και έρχονταν…»
…«Αυτά που γράφω εμπεριέχουν το αίτημα των προσώπων για περισσότερη ανοχή. Και πάλι όμως νομίζω πως τα πρόσωπα λειτουργούν αυτοτελώς. Δεν μπορείς να τους φορέσεις ιδεολογίες. Αν το κάνεις, μπαίνεις εσύ στη σκηνή και τότε μιλάμε για κακό θέατρο. Τα έργα έρχονται από το υποσυνείδητο. Δίνουν μεγάλη παρηγοριά στους ανθρώπους. Στη φάση της παραγωγής είναι σαν να κυκλοφορείς χωρίς δέρμα –δεν είναι δικό μου κάπου το άκουσα αυτό- με την καταπακτή του υποσυνειδήτου ανοικτή, σαν κασκαντέρ για τους άλλους».
…«…Ένας καθηγητής μου στο λύκειο συνήθιζε να διαβάζει τις εκθέσεις μου σ’ όλη την τάξη. Κάποια απ’ αυτές άρεσε και σε μένα. Την πήγα στον πατέρα μου. Γιατρός, παλιός αριστερός, ωραίος άνθρωπος αλλά σκληρός, πρώτα με τον εαυτό του, μου πέταξε στα μούτρα το τετράδιο και μου είπε: «Αυτά τα γράφει και τα λέει ο καθηγητής σου γιατί είναι φίλος μου…»…».
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, & 7, 29/12/2002.
