Χτες σε ταξί, κάπου Πατησίων, κι ενώ αφηρημένος αντάλλασσα
παιγνιώδη sms με φίλο, κάπως σαν από μακριά αντιλαμβάνομαι ότι ο ταξιτζής,
υπερασπιζόμενος τους τζιχαντιστές της προχτεσινής φρίκης στο Παρίσι, εν γένει τους αντιδυτικούς, με είχε αρχίσει
στα συνωμοσιολογικά (για τους Αμερικάνους, τους δίδυμους πύργους, τους τραπεζίτες, τους Εβραίους, τους Ευρωπαίους, τα μνημόνια και δε συμμαζεύεται). Το πιθανότερο από
τη μερική απώλεια του περιβάλλοντος λόγω των μηνυμάτων στο κινητό, σαν
αφυπνισμένος κιόλας, στρέφω το κεφάλι αργά προς τη μεριά του, καταλαβαίνω καλά; τι μου λες, άνθρωπέ μου;
θα υπερασπιστείς ακόμα κι αυτούς! και λέξη τη λέξη ανέβαζα τον τόνο, στο
τρία αλληλοβριζόμαστε εννοείται, του φωνάζω σταμάτα,
τώρα εδώ, του πέταξα τα ψιλά ούτε
είδα πόσα, άι σιχτίρ, ξιπασμένη φύτρα της
υπανάπτυξης, εθνικοσοσιαλιστικό ψεκασμένο περίτριμμα, άι σιχτίρ κι ακόμα παραπέρα.
Κι έβριζα κι από το πεζοδρόμιο.
Δεν το ξανάκανα τέτοιο πράγμα ούτε νομίζω είναι του χαρακτήρα μου.
