Αμβροσία και κόκκινο νέκταρ για την ταρίχευση του Πάτροκλου (Ιλ. Τ. 21 - 39).

(Ο Αχιλλέας μόλις έλαβε τα καινούρια του όπλα απ’ τη Θέτιδα κι ενώ τα περιεργάζεται ευχαριστημένος τής λέει:)

«Μάνα, τα όπλα μού τα πρόσφερε ο θεός προφανώς σε ποιότητα που ταιριάζει στα έργα των αθανάτων, και που τεχνίτης θνητός αδύνατον να τη φτάσει. Και τώρα βέβαια εγώ θα τ’ αρματωθώ, όμως φοβάμαι πάρα πολύ για το γενναίο γιο του Μενοίτιου μήπως οι μύγες τρυπώσουν στις ανοιχτές πληγές που του προξένησαν οι χάλκινες λόγχες, μη γεννήσουν σκουλήκια και βλάψουν το κουφάρι που από μέσα του η ζωή έφυγε πια, μη σαπίσουν οι σάρκες του όλες.»

Και του απάντησε η Θέτις, η θεά με τα λαμπερά σαν από ασήμι πόδια: «Γιε μου, μη σε σκάζουν εσένα τέτοιες έγνοιες. Θα προσπαθήσω εγώ να διώξω απ’ το κορμί του τα άγρια σμήνη τις μύγες που κατατρώνε όσους πέφτουν στα πεδία των μαχών∙ ακόμα κι έναν ολόκληρο χρόνο να χρειαστεί να κείτεται, το δέρμα του εξάπαντος θα διατηρηθεί αναλλοίωτο ή και σε καλύτερη κατάσταση. Εμπρός, κάλεσε συ τώρα σε συνέλευση τους ήρωες Αχαιούς, κι αφού αποκηρύξεις την οργή σου ενάντια στον Αγαμέμνονα, τον αρχηγό των στρατιωτών, πολύ γρήγορα αρματώσου για πόλεμο και ζώσου την αντρεία σου.»

Αυτά είπε και του εμφύσησε πολύ θάρρος, αλλά κι αμέσως έσταξε στα ρουθούνια του Πάτροκλου αμβροσία και κόκκινο νέκταρ, προκειμένου να διατηρηθεί το σώμα του αναλλοίωτο.

(David Ligare (1945-), «Ο Αχιλλέας και το κορμί του Πάτροκλου», 1986.)

[Ομήρου Ιλιάδα, ραψωδία τ, στίχοι 21 - 39]